ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΕΙΑ 3,4

, Ω
ΦΟΒΟΥ ΣΥΝΕΧΕΊΑ
Τα συναισθήματα των ζώων και των ανθρώπων είναι κατ επέκταση συναισθήματα ολόκληρης της ύπαρξης. Μέσο αυτών το σύμπαν γνωρίζει τον πόνο, την χαρά, την σιχασιά και την ευχαρίστηση. Όταν ο άνθρωπος αποκτάει συνείδηση του compost, αυτό επαναλαμβάνεται συνειδητά πλέον. .Τη θέλω να πω, το σύμπαν δημιούργησε ένα εργαλείο για να αυτοκατανωείται και να αυτοεπιβεβαίωνετε, και αυτό το εργαλείο είναι τα συναισθήματα που συνειδητοποιούνται μέσο του ανθρώπου.
Κατά την άποψη μου, συνεπώς, ο άνθρωπος είναι το εργαλείο που το σύμπαν γνωρίζει τον εαυτό του.
Έτσι όταν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται των φόβο , όταν τον κατανοεί και τον ξεπερνάει , επωφελείται το σύμπαν , γιατί δέχεται τη γνώση όπως εμείς κανονίζουμε μέσα απ τις επαναλαμβανόμενες εμπειρίες για το τη είναι ορθό και τη λάθος ανεξάρτητα αν δεν καταφέρνουμε να ακολουθούμε πάντα τους κανόνες μας..
Το σύμπαν είναι ένα παιδάκι που έχει γεννηθεί εδώ και λίγο καιρό , αναλογικά μιλώντας,
νιώθει χαρά και ευγνωμοσύνη, κι επίσης έναν φόβο να μην χαθεί αυτό , να μην χαθεί αυτό !
Ο άνθρωπος λιπών χαίρεται και φοβάται γεια χάρη του, γερνάει και πεθαίνει για χάρη του.
..- Ενδεχομένως το κάθε τη να κουβαλάει μέσα του το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
- Έτσι, όταν αυτό ΄δεν υφίσταται πλέων σαν τέτοιο όταν περνάει στη θυσία για την διατήρηση της ισορροπίας του σύμπαντος και όχι κάποιου απ τα ιδιαίτερα γεννήματα του . Αυτό το ονομάσαμε αγάπη όταν συμβαίνει αφορά το γενικό καλό χωρείς ιδιοτέλεια.
Και χρειάζεται το ξεπέρασμα του φόβου σε τόλμη για να υπάρξει συνειδητά η αγάπη.
Ο άνθρωπος που τολμά να αγαπά, αληθινά αγαπά, κι όχι αυτός που από φόβο αγαπά μην και δεν τον αγαπήσουν , και μες σ¨αυτά να μην ξεχνάμε τον χρόνο που συμβαίνει αυτό στον καθένα , ότι δηλαδή αυτά ισχύουν για τους ανθρώπους της μέσης ηλικίας κι όχι στους νέους που ζουν μεγεθυμένα σε κάθε τη, την αμφισβήτηση.. Έτσι όπως οι γέροντες κληροδοτούν την γνώση στους νέους, έτσι και οι ανθρωπότητα την γνώση στο νεογέννητο σύμπαν.
..-Να κάνω μια παρατήρηση; Χρειάζεται ο φόβος, αυτός ο φόβος!
Μπορώ να καταλάβω γιατί τον Γκάντι δεν το ένοιαζε αν θα τον σκοτώσουν ένιωσε ότι το έργο του είχε ολοκληρωθεί μες απ την γενική αποδοχή και την πραγματοποιήσει της μη βίας..Ήταν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο γι αυτόν και τους συμπονούσε όλους το ίδιο , καλούς η κακούς κι αυτό ήταν μέσα στο συναίσθημα του δεν ήταν λογική εκ τον προτέρων απόδειξη .
Το τίμημα για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ο θάνατος για μένα οι άφιξη του. Αυτό που λες εσύ θάνατο εγώ το λέω άφιξη. Για τον άνθρωπο.
..-Μάλιστα.. Θα το πω με μια άλλη διατύπωση ...
-Είναι, ας πούμε, σαν να ζει σε έναν προθάλαμο . Εκεί που νομίζει ότι αυτό είναι η ζωή, ανοίγει ξαφνικά μια πόρτα και ξαναζεί με ποιο ουσιαστικό τρόπο και σε άπειρο χρόνο τις ποιο καταπληκτικές γι αυτόν λεπτομέρειες...
..-Το πιστεύεις αυτό;
-Γεννήθηκα με αυτό!
..-Το πιστεύεις αυτό!
-Έχω γεννηθεί με αυτό...
..- ...Είναι αυτό που πιστεύεις.
-Αυτό! “Η πίστη σου, σε έσωσε κι εσένα”


ΠΙΣΤΗ
..-Η πίστη είναι πολύ σημαντική, πάρα πολύ σημαντική, όνο που είναι και μια παγίδα τις περισσότερες φορές. Είναι ... Οι άνθρωποι τελικά δεν πιστεύουνε στον εαυτό τους μπορεί να πιστεύουν στον ΄δείνα η στον τάδε, σε μια ομάδα σ ένα πρόσωπο, σένα θεό κατάλαβες , πιστεύουν κάπου μα όχι στον εαυτό τους.
-Να πω κάτι επάνω σε αυτό , για το τον εαυτό τους;
..-Ναι
-...Ότι, αντί να περιμένουν τους συνδυασμούς της πίστης, που είναι ο εαυτός και όλα τα άλλα καταλαβαίνεις; Το σύμπαν εμπεριέχει τον εαυτό, το να πιστεύω
στον εαυτό μου, σημαίνει ότι ο εαυτός μου είναι το σύμπαν
..-Δεν είναι λογικό αυτό που λες...
-Αλλιώς πως πιστεύεις τον εαυτό σου; Αν πιστεύεις τον εαυτό σου για μένα σημαίνει ότι ο εαυτό σου είναι τα πάντα είναι το ίδιο το σύμπαν
..-Κοίτα, ναι
-Έτσι δεν είναι;
..-Λες ο εαυτός μου είναι ένα μέρος του σύμπαντος ...
-Άρα πιστεύω στο σύμπαν και όχι σε ένα μέρος του
..-Κάτσε, κάτσε, μία πρόταση ! Ο εαυτός μου είναι μέρος του σύμπαν. Μία πρόταση. Και μετά λες ο εαυτός μου είναι το σύμπαν ...
-Ναι
..-Άλλη πρόταση
-Πρόταση είναι αυτή;
..-Βέβαια είναι δύο διαφορετικές προτάσεις
-Γιατί δεν είναι ερωτήσεις;
..-Θα μπορούσες να αναρτηθείς αλά το ύφος σου ήτανε ...
Εγώ ρωτάω . Το ένα η το άλω λέω,
-Εγώ σου λέω δεν είναι λογικό, τώρα ...
-Δεν μπορούμε να μιλάμε ταυτόχρονα , έτσι δεν είναι; όταν ο ένας μιλάει ο άλως ακούει , αυτό είναι μια κίνηση που χρειάζονται δυο για να συμβεί . Υπάρχει όμως κι ένας τρίτος παράγοντας το ενδιαφέρον που δίνει διάρκεια σε αυτήν την κίνηση, τώρα, που είναι ο εαυτός ανάμεσα σε αυτά τα τρία, που ο εαυτός εμφανίζεται μέσα και κατά την διάρκεια αυτοσυντήρησης τους . Να πιστέψω σε αυτό το παράδειγμα που ανάμεσα τους κατά την διάρκεια της ζωής τους προκύπτει, η να στεφανωθώ γι αυτήν την σπουδαία σύλληψη που έκανε ο εαυτός σου η ο εαυτός μου ;
Όλα υπάρχουν, φυσικά το κάθε τη για δικό του λόγο Όταν όμως κάποιο απ αυτά ξεχωρίζει τον εαυτό του το αποτέλεσμα είναι η αποξένωση του σαν κάτι ξεχωριστό και πολύτιμο, μοναδικό και γιαυτό μοναχικό,. Δεν νομίζω να κρατηθεί σε ύπαρξη απομονωμένο απ τους παράγοντες που το συντηρούν και που είναι τα άλλα .
Όταν έχεις τον εαυτό σου σαν την αρχή και το τέλος κάθε πράγματος σίγουρα ότι υπάρχει θα τελείωση μαζί σου , ίσως και αυτό να χρειάζεται να βιωθεί για να γίνει συνείδηση στα υπόλοιπα , άλλωστε τίποτε δεν πάει χαμένο.
Μα δεν βλέπεις απέναντί σου άνθρωπε μου τη γίνεται; πόσοι τέτοιοι υπάρχουνε; Άπυροι!
..-Συμβαίνει αυτό.
Η ουσία πια είναι; ... υπάρχει μια ιστορία , αναφέρεται σε ένα που ήταν σε μια τεράστια ακρογιαλιά όπου η άμπωτη είχε ξεβράσει εκατοντάδες κοχύλια. Αυτός λιπών τα έπαιρνε ένα ένα και τα πετούσε πίσω στην θάλασσα για να ζήσουν. Τον πλησίασε κάποιος άλλος και βλέποντας το αχανές της πράξης του , τα κοχύλια ήταν πάρα πολλά και δεν θα κατάφερνε να τα σώσει, -Μα τη κάνεις εκεί άνθρωπε μου του λέει , δε βλέπεις ότι είναι καταδικασμένα; Έχει καμιά σημασία η πράξη σου ; Τότε ο άνθρωπός μας, αφού σκέπτεται λίγο, ρίχνει μια ματιά στην κατάμεστη παραλία από τα ετοιμοθάνατα κοχύλια έπειτα σκύβει και παίρνοντας ακόμα ένα, του λέει, -Έχεις δίκαιο ΄δεν έχει καμιά σημασία για όλα αυτά , όμως γιαυτό εδώ έχει, και το πετά στην θάλασσα..
Υπάρχει μια μεταφορική Αίνεια , ότι το εγώ δεν είναι σκουπίδι όμως είναι συμβατό με όλη την ύπαρξη, βρίσκεται σε σχέσει και συνεκτικότητα όπως κάθε πράγμα εμφανίζεται και εξαφανίζεται σαν μέρος της υπόλοιπης κίνησης, και στον χρόνο του απάνω κι αυτό, απελευθερώνεται .
Αυτό συμβαίνει στα πάντα κάθε τι,
κάθε πράξη , ενέργεια είδος ότι νάνε , απελευθερώνεται απ αυτό που κάνει, όπως το τζιτζίκι που γίνεται πεταλούδα, είναι νομοτέλεια αυτό είναι τρόπος της ύπαρξης. Αν το εμπειρευτείς , πχ , έχει συμβεί να έχω κατά κάποιων τρόπο, την εμπειρία , δεν μπορείς να βάλεις το Εγώ σου πάνω απ αυτά, ούτε από κάτω, μα μονάχα να παρακολουθεις πότε αυτό έρχεται και πότε φεύγει..
Νομίζω ότι σε έμενα υπάρχει ο άνθρωπος που περιμένει , γιατί κάθε του αυτόματη κίνηση, δεν έχει πια νόημα . Περιμένει να κινηθεί συνειδητά, μαζί με ότι τον συνοδεύει γιατί εκεί γι αυτόν είναι η ευδαιμονία, σαν δικαίωση της ύπαρξής του. Κι αυτό είναι μια πλευρά ένα κομμάτι , και την επόμενη στιγμή μπορεί να μην ισχύει.
Γιατί εδώ δεν είναι τη κρατάει για πάντα μα Τη συνεχίζει μετά από κάθε τη. Έτσι αντιλαμβανόμαστε την ζωή και τον θάνατο...
Μπήκες; σαράντα μέρες θέλει στο compost για να γίνουν τα αποφάγια καινούργιο χώμα
Αν όλα αυτά νομίζεις ότι καθορίζουν την καθημερινότητα σου
-Περιμένω να αντιληφθώ , παράτα ότι κάνεις, η δώσου στο να προοδεύσει η εργασία περιμένω ... Νοίκια φως νερό τηλέφωνο ίντερνετ, ζω στην άκρη μιας τεχνολογικής πόλης , δεν την μισό δεν την παρατώ , έχοντας δει την μοναξιά του ανθρώπινου είδους καταλαβαίνω την αγονία του ζω κοντά του. Μπορεί να είναι μια δικαιολογία αυτό , μπορεί τα πάθει μου δεν μου αφήνουν καμιά ένοια υπεροχής καθώς σκέπτομαι κατ αυτόν τον τρόπο, γεννήθηκα όμως έτσι . Οι συνάνθρωποι μου ακολουθούν τις μηχανές μέσα τους κι έξω τους και εγώ κάνω το ίδιο όμως είμαι σε μια διαδικασία , δεν ξέρω αν κάποιος περιμένει όπως εγώ, μάλλον είναι μερικοί που ανηφορίζουν τούτο το μονοπάτι. Το μονοπάτι αυτών που περιμένουν.
ΜΗΧΑΝΕΣ