Εγώ Αρ 3

Ρ. ΣΤΑΪΝΕΡ

40. “Είναι γνωστό οι τα μικρά παιδιά μιλούν για τον εαυτό ους ως εξής: “ ο Πέτρος είναι φρόνιμος”, “ η Μαρία θέλει αυτό”. Το βρίσκουμε λογικό να μιλούν με τον ίδιο τρόπο για τον εαυτό τους, όπως και για τους άλλους, επειδή δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει την αυτοτελή οντότητα τους, λόγο του ότι δεν έχει γεννηθεί ακόμη σ' αυτά η συνείδηση του εαυτού.
    Με την αυτοσυνείδηση επισημαίνει ο άνθρωπος, ότι είναι αυτοτελή οντότητα ξεκομμένη απ' όλους τους άλλους, είναι “εγώ”. Στο Εγώ συγκεντρώνει ο άνθρωπος ότι βιώνει ως σωματική(!) και ψυχική(2) οντότητα (3 ν.ν.). Σώμα (1) και ψυχή(2) είναι φορείς του Εγώ(3).
    ..Με “Εγώ” του ο άνθρωπος είναι εντελώς μόνος. Και αυτό το “Εγώ” είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτό του δίνει το δικαίωμα να βλέπει αυτό το “Εγώ” ως την αληθινή οντότητα το. Μπορεί λοιπόν να χαρακτηρίζει το σώμα του και την ψυχή του ως περιβλήματα μέσα στα οποία ζει και να τα θεωρεί έτσι ως σωματικούς παράγοντες μέσω των οποίων δρα. Κατά τη διάρκεια της εξέλιξής του μαθαίνει να χρησιμοποιεί αυτά τα εργαλεία όλο και περισσότερο ως υπηρέτες του “Εγώ” του.
    Η μκρή λέξη “Εγώ”, όπως χρησιμοποιείται π.χ. Στη γερμανική γλώσσα', ξεχωρίζει απ' όλες τις άλλες. ich=(ιχ προφορά),ξεχωρίζει απ' όλες ις άλλες. Όποιος συλλογισθεί σωστά τη ΄φύση αυτής της λέξης, θα δει ν' ανοίγεται μπροστά του η είσοδος στη γνώση βαθιών εννοιών της ανθρώπινης οντότητας. Κάθε άλλη λέξη μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν οι άνθρωποι στο αντίστοιχο μ' αυτή αντικείμενο. Το τραπέζι μπορεί να ονομασθεί από τον καθένα τραπέζι, το ίδιο και η καρέκλα. Με το όνομα “Εγώ” δεν είναι το ίδιο. Δεν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτό για κάτι, που αφορά έναν άλλον. 41 Ο καθένας μπορεί να ονομάσει “Εγώ” μόνο τον εαυτό του. Ποτέ δεν μπορεί το όνομα “Εγώ” να εισχωρήσει απέξω στ' αυτιά μου, όταν αφορά εμένα. Μόνον από μέσα προς τα έξω, μόνον από μέσα της μπορεί να ονομάσει η ψυχή τον εαυτό της ως “Εγώ”. Καθώς ο άνθρωπος λέει στον εαυτό του “Εγώ”, αρχίζει μέσα του να μιλά κάτι, που δεν έχει τίποτα να κάνει με κανένα από τους κόσμους από τους οποίους έχει πάρει τα “περιβλήματα”. Το “Εγώ” γίνεται όλο και περισσότερο κύριος πάνω σε σώμα και ψυχή.( Κι αυτό καταντά ο κύριος λόγος της ύπαρξης του κάθε ανθρώπου ν.ν.)
    42 Το Εγώ ζει μέσα στην ψυχή. Εάν και η ανώτατη εξωτερίκευση του “Εγώ' ανήκει στην Ψυχή- συνείδηση, εντούτοις πρέπει να πούμε, πως αυτό ο “Εγώ”απ' εκεί ακτινοβολώντας γιομίζει ολόκληρη την ψυχή και μέσω αυτής εξωτερικεύει την επίδραση του το σώμα. Και μέσα στο Εγώ είναι ζωντανό το πνεύμα.
    .. Το πνεύμα διαμορφώνει το Εγώ από μέσα προς τα έξω, ο ορυκτός κόσμος απέξω προς τα μέσα. Το πνεύμα, που διαμορφώνει ένα “Εγώ”, και που ζει ως “Εγώ”, ας ονομαστεί: “Εαυτός - πνεύμα”, διότι εμφανίζεται ως “Εγώ” ή ως εαυτός του ανθρώπου. Τη διαφορά μεταξύ του “Εαυτού – πνεύμα” και της “Ψυχής – συνείδηση” μπορούμε αν την εξηγήσουμε ως εξής: Η “Ψυχή – συνείδηση αγγίζει την ανεξάρτητη από κάθε συμπάθεια και αντιπάθεια αλήθεια, που υφίσταται από μόνη της. Ο εαυτός- πνεύμα φέρει μέσα του την ίδια αλήθεια αλλά αποδεκτή και περιβεβλημένη από το “Εγώ”, μέσω του οποίου ατομικεύεται και εισάγεται στην ανεξάρτητη οντότητα του ανθρώπου. Και το ότι η αιώνια αλήθεια ατομικεύεται και ενώνεται με το “Εγώ” σε μιαν οντότητα, αποκτά το ίδιο το “Εγώ” την αιωνιότητα. Ρ. ΣΤΑΪΝΕΡ