Όταν το Εγώ σταματήσει να να αναπτύσσετε, η ζωή παύει!


Όταν το Εγώ σταματήσει να να αναπτύσσετε, η ζωή παύει!
Τ0 ζήτημα δεν είναι να διώξουμε το Εγώ, ή να ανασχηματίσουμε το ιδανικό του . Μα να το αποθερμάνουμε ώστε να διαλύεται μέσα στο Σύμπαν!
................................................................................................................................................................
0,''...Ελάχιστοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος και αυτό που θεωρούν πως είναι ο κόσμος είναι δύο διαφορετικά πράγματα (άλλωστε αυτή είναι και η βασική πηγή κάθε ιδεοληψίας ή ψύχωσης, να θεωρήσει κάποιος πως το εγώ του είναι και το όλο). Αν αυτή η διάσταση είναι θεμελιώδης και ανυπέρβλητη τότε ο άνθρωπος δε θα έχει ποτέ τη δυνατότητα να αντιληφθεί τον κόσμο όπως πράγματι είναι.'' (Posted by Little Prince
................................................................................................................................................................
Και το Εγώ που ξέρει τον εαυτό του,αναπτύσσεται από απτό Εσύ.
Το Εσύ όμως αρχικά, δεν παίρνει συγκεκριμένο χαρακτήρα παρ μόνο μέσα απτό το ΄'ίδιο το σώμα , μέσα απ τα σπλάχνα μας! Διότι τα μάτια μας !καθώς η όσφρηση και η αφή. δεν έχουν ακόμα, ολότελα σχηματιστεί.
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι το εγώ γεννιέται τυφλό.
Και όταν παίρνει την τελική του μορφή στο απόγειο της ανάπτυξης των αισθήσεων ,όραση,ακοή, όσφρηση, αφή, τότε αυτό χάνεται , βγαίνει απ τον εαυτό του σε μια στιγμή ασυλλόγιστης ευδαιμονίας. Γύρο στο τέταρτο η πέμπτο διάστημα της; ηλικίας μας, σκάει το εγώ μέσα κι έξω , γύρο απ το σώμα μας. Θα λέγαμε ότι μετουσιώνεται ή ότι εξαφανίζεται απ την έδρα του, παρουσιαζόμενο αυτοστιγμεί, διαφορετικό!
Εκεί, αν παραδείγματος χάρη δούμε ένα παιδί ξαπλωμένο στα χόρτα θα νομίζαμε ότι είναι πεθαμένο! Όταν όμως το παιδί σηκωθεί δεν θα είναι πια ποτέ το ίδιο, γιατί, όντας αρπαγμένο απ αυτή την αίσθηση του θείου, συνεχίζει να ζει μέσα από ένα εξιδανικευμένο Εγώ! Χαράσσεται η μνήμη αυτής της στιγμής (χαρακτήρας) εντυπώνεται επανερχόμενη μόνο κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Όταν συμβαίνει αυτό , μας δίνει λίπη και κλάμα,μια αίσθηση ξενιτεμού και εξορίας απ αυτήν την στιγμή του εγώ,έξω απτό καλώ πνεύμα, του Εγώ όπως εκ τον υστέρων ΣΥΝΕΧΊΖΕΙ να υπάρχει. Το οποίο στο έκτο η έβδομο έτος της ηλικίας μας, αναπαράγεται μόνο απ τους εξωτερικούς παράγοντες του εσύ!
Ταυτιζόμενο με ότι θεωρεί ανώτερο και σπουδαίο , που είναι κοντά δηλαδή στην αναγνώρισή του, απ το Εσύ. (Επαφές, σχέσεις, κοινωνικός περίγυρος).
Λόγο όμως αυτής του της ιδιότητας, να αναπτύσσεται διαρκώς, ξεχνάει τα σπλάχνα του, (ποιο ήταν πριν), αποχωριζομενο σχετίζεται οπό τα όψεως ιδανικά ( από ότι φαίνεται)! Με την ιδέα! Την ΆΠΟΨΗ
διότι ΑΥΤΉ ΕΊΝΑΙ ΚΟΝΤΆ ΣΕ ΌΤΙ ΚΑΤΆ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΚΊΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΆΣΤΗΚΕ.
Είναι ποιο κοντά στην γεύση στην μυρουδιά, και στην αφή διότι μέσα από αυτά κινείτε και κατά την πορεία του ταυτίζεται με τα εργαλεία που το κινούν ,μα εντελώς μακριά από τα ίδια τα σπλάχνα , τον γονέα και τελικό αποδέκτη των αισθήσεων ολόκληρου του σώματος μας!


ΌΤΑΝ ΛΙΠΏΝ ΛΈΜΕ ΕΓΏ ΕΊΜΑΙ ΑΥΤΌ, ΕΥΝΟΟΎΜΕ ΜΕ ΟΤΙΔΉΠΟΤΕ ΑλΛΟ ΕΚΤΟΣ από τα ίδια μας τα σπλάχνα. Μόνο όταν πονούμε, τα αντιλαμβανόμαστε , δια της μαστιγώσεως ΠΟΝΟΣ! Ενώ δια της απολαύσεως παντελώς τα ξεχνούμε
Ο άνθρωπος μέσα απ το εγώ του, δίνη (προσφέρει) , προς ότι γέννησε και αναπαράγει το Εγώ του. Παραδείγματι οι τέχνες, τα μαθηματικά. Έτσι όμως αποκόβεται απ την ρίζα (σπλάχνα) Και μόνο δια της αγάπης επανέρχεται.







Στο βιβλίο του (Wholeness and the Implicate Order) o Bohm ασχολείται τόσο με την έννοια του μέτρου, όσο και, ακόμη βαθύτερα, με το πώς αυτή η έννοια παράγεται. Στις πρώτες κοινωνίες το μέτρο είχε να κάνει με τη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση και ήταν συνυφασμένο με την έννοια της αρμονίας τόσο στην τέχνη και στην επιστήμη όσο και στην καθημερινότητα. Κι ενώ στις Δυτικές κοινωνίες το μέτρο αποτέλεσε έναν τρόπο διαίρεσης και κατακερματισμού της πραγματικότητας μέσω του χωρισμού στα επιμέρους και της μέτρησης ως αποδεκτής επιστημονικής διαδικασίας, αντίθετα στην Ανατολή το μέτρο διατήρησε τον ολιστικό του χαρακτήρα θεωρούμενο ως κατ’ ουσία κάτι το επίπλαστο, δημιουργημένο από τις ανάγκες του ανθρώπινου μυαλού και της κοινωνίας, έτσι ώστε ο άνθρωπος θα έπρεπε μέσω του διαλογισμού και άλλων διαισθητικών τεχνικών να έρθει σε επαφή με την παγκόσμια αρμονία και να βρεθεί σε μια ενότητα με την προγενέστερη κατάσταση του μέτρου, δηλαδή την ένωσή του με το ακαταμέτρητο.

Πώς μπορεί όμως ο σύγχρονος άνθρωπος να έρθει σε επαφή και να μετουσιώσει μέσα του αυτήν την πρωταρχική κατάσταση που υπάρχει πριν από το μέτρο και μέσω της οποίας το μέτρο θα παράγεται
; Το σύνηθες λάθος που μπορεί κάποιος άνθρωπος να κάνει είναι να θεωρήσει ότι η δική του αίσθηση για το μέτρο είναι και η σωστή, η επιβεβλημένη, η αντικειμενική. Με αυτόν τον τρόπο όμως κάποιος πέφτει στην παγίδα να πιστέψει ότι τα δικά του δημιουργήματα της σκέψης και η ιδέα που έχει για τον κόσμο είναι και η αληθινή, η μόνη πραγματικότητα. Ακόμη κι αν κάποιος αναπαράγει μηχανικά και άκριτα κάποιες ιδέες σχετικά με το ακαταμέτρητο, το αέναο ή το άρρητο που προϋπάρχει της ανθρώπινης σκέψης, απλά εντάσσει το ακαταμέτρητο στα πλαίσια της δικής του αντίληψης για τον κόσμο με αποτέλεσμα αυτό που ο ίδιος ονομάζει και κατανοεί ως ακαταμέτρητο να είναι απλά ένα μετρήσιμο αποτέλεσμα της σκέψης του.

Χρειάζεται επομένως ο άνθρωπος να χρησιμοποιήσει κάθε πτυχή της δημιουργικής σκέψης και έμπνευσης έτσι ώστε χρησιμοποιώντας τόσο τις μεθόδους της σύγχρονης επιστήμης όσο και τεχνικές διαισθητικές, όπως η ενόραση και ο διαλογισμός, να φτάσει σε ένα επίπεδο σκέψης που το μέτρο και το μη μετρήσιμο θα είναι οι δύο συμπληρωματικές όψεις της πραγματικότητας δεμένες άρρηκτα τόσο μεταξύ τους όσο και με τον άνθρωπο σε μία κατάσταση συνολικής και αρμονικής κατανόησης και συμβίωσης του ανθρώπου με τον κόσμο.


Posted by Little Prince(

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ http://aeginalas.blogspot.com "ereunaste"

ανακοίνωση: http://aeginalas.blogspot.com "ereunaste"

Λόγο κάποιον προβλημάτων το "EREUNASTE" περνάει στην νέα διεύθυνση www.ereunaste.com.
. Ευχαριστούμε για την υπομονή σας, και συγνώμη για την αναστάτωση
las.ara naznik