budismos IV. ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

1. ΓΕΝΙΚΌ ΔΙΆΓΡΑΜΜΑ

"Όταν εξετάζεται ο κόσμος, και καθετί που μπορεί αυτός να περιλαμβάνει μέσα από το πρίσμα της τέλειας Σοφίας, τότε αυτός ο κόσμος γίνεται αντιληπτός σαν κενότητα.
Μια καλή επισκόπηση της παγκόσμιας άποψης της Πράζνα Παραμίτα, δίνεται στη Χριντάγια Σούτρα (ΑΡ.54, η οποία είναι ένα από τα πιο έξοχα και τα πιο βαθυστόχαστα πνευματικά τεκμήρια της ανθρωπότητας.
Το κείμενο αυτό συμπληρώνεται από μια περιγραφή σχετικά με τις πρακτικές ενός Μποντισάτβα (ανθρώπου ολοκληρωτικά αφιερωμένου για την σωτηρία όλων των όντων) στο στάδιο της εξέλιξης του (Αρ. 55), στάδιο στο οποίο αυτός αποκτά μια πλήρη κατανόηση των αρχών της Τέλειας Σοφίας."

....................................54
Η Σούτρα αυτή, αφορά τα ΠΕΝΤΕ ΣΩΡΕΎΜΑΤΑ (SKANDA = Σώρευμα). Αυτά οικοδομούν, συνθέτουν το άτομο και τις εμπειρίες του. Στη συγχυσμένη κατάσταση, (Σαμσάρα),ρέπουμε προς κάποιο από αυτά τα σωρρεύματα και το αναδεικνύουμε σε ένα συγκεκριμένο "εγω"
..Ο ασκούμενος ΄χρειάζεται να φθάσει στο στοιχείο της μη-συνειδητότητας του νου
παραμένοντας χωρίς νοητικές πλάνες (καλύμματα από τη σκέψη ή καπελώματα από τη σκέψη),
και παραμένοντας αδιάφορος για κάθε λογής προσωπική επίτευξη επαναλαμβάνει την υπέρτατη προσευχή (μάντρα) που του έχει παραδοθεί απο την Πράζνα Παραμίτα που είναι:
ghate, ghate, paramghate, parasamghate, bonty, svaha !
(έφυγε, έφυγε, έφυγε πέρα, έφυγε πέρα μακριά, ελεύθεροι τώρα όλοι, χαιρετήστε).

...........................55
" Ο Κύριος: Στο έβδομο στάδιο, ένας Μποντισάτβα δεν βασίζεται σε έναν ευτό ή μιά ψυχή ή ένα πρόσωπο, επειδή απόλυτα ένας εαυτός, ον, ψυχή ή πρόσωπο δεν υπάρχει.

Δέν στηρίζεται πάνω στις εκμηδενιστικές απόψεις, γιατί όλα τα ντάρμας (dharma = ο νόμος της ύπαρξης. Dharmas στον πληθυντικο τα φαινόμενα) είναι απόλυτα αδημιούργητα και κατά συνέπεια κανένα ντάρμα δεν είναι ποτέ εκμηδενισμένο.

Δεν βασίζεται πάνω σε αιώνιες απόψεις,γιατί όλα τα ντάρμας είναι αδημιούργητα και έτσι δεν υπάρχει ούτε αιωνιότητα ούτε εκμηδενισμός.

Δεν έχει την έννοια ενός σημείου (ή συμβόλου) γιατί απόλυτα δεν υπάρχει βεβήλωση.

Δέν σχηματιζει λανθασμένη άποψη μιας ετίας, γιατί δεν αναθεωρεί αυτή την άποψη.

Δεν εφησυχάζει πάνω στα σκάντας, στοιχεία ή αισθητηριακά πεδία, γιατί απόλυτα αυτά δεν υπάρχουν.
Δέν βασίζεται σε τίποτε που να ανήκει στον τριπλό κόσμο, γιατι η πραγματική ουσία όλων των πραγμάτων είναι ανύπαρκτη,
δεν κάμτεται από οτιδήποτε ανήκει στον τριπλό κόσμο, ούτε εξαρτάται από αυτό, γιατί στον τριπλό κόσμο καμιά οντότητα δεν έχει ύπαρξη ή μπορεί να γίνει αντιληπτή.
Δεν συμβιβάζεται με καμιά από τις απόψεις που θεωρούν το Βούδδα, το Ντάρμα ή το Σάμγκα σαν ένα καταφύγιο, γιατί είναι που δεν θεωρεί καταφύγιο στη θέα του Βούδδα, του Ντάρμα ή του Σάμγκα, γι'αυτό υπαρχει μια όψη του βούδδα, του Ντάρμα 'η του Σάμγκα. (Sangha = Η Κοινώτητα ή "Εκκλησία" των ασκούμενων. Ενα απο τα "τρία πολύτιμα πετράδια" στα οποία ζητάει "προστασία" κάθε Βουδδιστής.)

Δέν επαναπαύεται πάνω σε απόψεις σχετικά με την ηθικότητα σαν καταφύγιο του, γιατί η τέλεια αγνότητα της ηθικότητας δεν προκύπτει όταν θεωρεί κανείς σαν καταφύγιο τις απόψεις για την ηθικότητα.

Η πεποίθηση ότι όλα τα ντάρμας είναι κενά, δεν τον αποθαρρύνει, γιατί όλα τα ντάρμας είναι κενά μέσα από τα ιδιαίτερά τους σημεία, και όχι μέσα από την κενότητα τους.
Δεν παρακωλύει την κενότητα, γιατί όλα τα ντάρμας είναι κενά και η κενότητα δεν παρακωλύει την κενότητα."
...Συνέχεια...

idegrammata oi protes apopires





pinakes grammaton










ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ απο το Α στο Ά



ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ Φ. Π. ΡΩΣΣΗΣ- ΠΡΆΖΝΑ ΠΑΡΑΜΊΤΑ- αποσπάσματα

Bodhisattva Maitreya border "0"
αποσπάσματα "(...) Η Πράζνα Παραμίτα εκφράζει μια κατάσταση μέθης με το Ανέθιστο, και ταυτόχρονα επιχειρεί να το αντιμετωπίσει και να το κατευνάσει.

.............................ΙΙΙ ΤΟ ΔΌΓΜΑ ΤΗΣ ΚΕΝΌΤΗΤΑΣ

..Τότε λοιπόν ποιες είναι οι θετικές διδασκαλίες των γραπτών της Πράζνα Παραμίτα; (selected say from the perfection of wisdom ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ).
Μιά γυμνή περίληψη δεν μπορεί να τις αδικήσει,(τις γραφές) και αν οι συγγραφείς της είχαν σκεφτεί την πιθανότητα να την ανπτύξουν με δύο χιλιάδες λέξεις, δεν θα είχαν χρησιμοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες
Συνοπτικά η διδασκαλία ενδιαφέρεται για τη σχέση μεταξύ του Συμβατικού ή Εθισμένου και του μη- συμβατικού ή Ανέθιστου. Συμβατικό ή Εθισμένο καλείται κάτι, όταν είναι σε κάποια σχέση με κάτι άλλο.
Όλα τα οικεία πράγματα του καθημερινού μας κόσμου είναι συμβατικά κατά δύο τρόπους.

Καθένα από αυτά εξαρτάται από την πολλαπλότητα των άλλων στοιχείων που το περιβάλουν, και όλα αυτά είναι συνδεδεμένα με την οδύνη και την άγνοια δια μέσου των δώδεκα κρίκων της αλυσίδας της αιτίας [ή κυριολεκτώντας, "της συμβατής (υπο όρους) συμπαραγωγής" δηλαδή της εθισμένης συμπαραγωγής]. Η Σούτρα (Sutra Διασταύρωση, Συνάντηση, αναφέρεται στα κείμενα του Βουδισμου) "Αδαμαντοκόπτης" συμπαίρενει στο περίφημο ποίημα (Νο 84):

"..Σαν τ΄αστέρια, μια οφθαλμαπάτη, σαν λυχνάρι,
..μια μασκαράτα, δροσοσταλίδες ή μια πομφόλυγα,
..ένα όνειρο, μια αστραπή ή σύννεφο.
..έτσι θα ΄πρεπε να βλέπουμε αυτό που είναι εθισμένο".

..Σαν δροσοσταλίδες και σαν μια αστραπή, έτσι είναι τα πράγματα αυτού του κόσμου, πρόσκαιρα και σύντομα εξαφανιζόμενα.
Κάθε εμπειρία σπάζει γρήγορα σαν πομφόλυγα και μόνο στιγμιαία απολαμβάνεται.
(...) Τελικά, ότι βλέπουμε γύρω μας μπορεί να παρομοιαστεί με τα αστέρια. Οπως τα αστέρια δεν φαίνονται όταν βγαίνει ο ήλιος, έτσι και τα του κόσμου είναι ορατά μόνο στό σκοτάδι της άγνοιας, και με την απουσία της φυσιολογικής πνευματικής αντίδρασης σε αυτά, δεν είναι πια αντιληπτά όταν η αληθινή μη-δυαδική γνώση του Απόλυτου έχει λάβει χώρα.

(...).. Αυτό μάλλον το ακατανόητο Απόλυτο είναι διαρκώς μπροστά μας σαν ένα στάνταρ. Με αυτό θα πρέπει να ταυτιστούμε, μέσα σ΄αυτό θα πρέπει να βυθιστούμε.

..Εχουμε πράγματι, διδαχτεί να βλέπουμε τον κόσμο όπως αυτός εμφανίζεται όταν ο μεμονωμένος εαυτός έχει εξαλειφθεί. Ολα τα κρυφά ενδιαφέροντα για αυτοεξέλιξη αντιμάχονται. Δεν θα πρέπει κανείς να στοχεύει στην ιδιωτική και προσωπική Νιρβάνα, (κατάσταση φωτισμένου) που έτσι θα εξαιρούσε τους άλλους και γενικά όλο τον κόσμο, αλλά στην ολοκληρωτική πανσοφία ένος Βουδα, (Άγιος πλήρεις φωτισεος) η οποία κατά κάποιο τρόπο συμπεριλαμβάνει και τα δύο. ( άτομο σύνολο Αρ.5-6 στο βιβλίο).
Η προσωπικη χάρη πρέπει να παραδίδεται σε όλα τα όντα (Αρ 15-17).
Κανένα προσωπικό επίτευγμα σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατόν, (Αρ. 70-71).
κΑΜΙΆ ΎΠΑΡΞΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΠΡΟΣΦΈΡΕΙ ΔΙΑΡΚΉ ΑΝΆΠΑΥΣΗ ΚΑΙ ΑΣΦΆΛΕΙΑ,
καμιά ελευθερία δεν είναι πλήρης όταν υποχρεώνεται από την ανάγκη να εξαιρέσει οτιδήποτε.

...

David Camp_Ascension5 & Πραζνα Παραμιτα





(...) ΙΙΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΚΕΝΟΤΗΤΑΣ
Συνεχεια...
..

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ
(...)
...Τη δυνατότητα της επίγειας υπόστασης τους να καταξιωθεί παρά τις αντιξοότητές της και να "νικήσει" το θάνατο, εξάφραζε και η θρησκευτική τους παράδοση.
..Η επιφανέστερη εκδήλωση του Ηλιολατρικού Μονοθεϊσμού των Αιγυπτίων, ήταν ο ακαταμάχητος Θεός Ρα, ο Θεός Ήλιος. Ισόθεος του όμως αναδείχτηκε ο Όσιρις, ο Θεός της Αναστάσεως, ο οποίος καθώς μαρτύρησε στην ανθρώπινη υπόστασή του και και υπέστη το θάνατο και τον διαμελισμό, καταπάτησε το θάνατο, ανέστη εκ νεκρών για να καταστεί έτσι Βασιλεύς του επόμενου κόσμου που είναι η χώρα του δύοντος ηλίου και να επανέλθει σαν κριτής των νεκρών.

..Τα αθάνατα μέρη της ανθρώπινης υπόστασης μετά το θάνατο, εκφράζονταν σε πολλά επίπεδα, είχαν πολλές διαστάσεις και έφεραν διάφορα ονόματα όπως: KA = Είδωλο, BA= Ψυχή, KHAIBIT= Σκιά, KU= Φωτεινότητα, SEKHEM= Ζωτική ενέργεια, REN= Όνομα.

.. Ο νεκρός περνούσε με το θάνατο του μια τρομερή βάσανο κρίσης. Αλλά αν είχε ζήσει ενάρετα και μπορούσε στον Άδη να απαγγείλει όπως έπρεπε τους τύπους, τις προσευχές και τις εξομολογήσεις, θα περνούσε στις απολαύσεις της άλλης ζωής. (...)

"Ανθρώπους μένει αποθανόντας
άσσα ουκ έλπονται ουδέ δοκέουσιν"
(Τους ανθρώπους τους περιμένουν
μετά το θάνατο τους,
όσα ούτε ελπίζουν, ούτε φαντάζονται).
......Ηράκλειτος, απόσπασμα 27

ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΕΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ






aafenmut stele_post-Empire period


Anubis

ΜΕΤΑΘΑΝΆΤΙΕΣ ΔΟΞΑΣΊΕΣ Ευστάθιος Λιακόπουλος




Egyptian Book of the Dead
(συνέχεια απο κάτω)
"..Αλλά παράλληλα, όπως και για τη γενετήσια πράξη, ο πολιτισμός μας, πολιτισμός πλαστικών, έχει κατακλύσει τις αισθήσεις μας με περιγραφές και υπερθεάματα εκατοντάδων σκηνών έρωτα και θανάτου, που τις ζούμε καθημερινά, καθισμένοι σε απόσταση ασφαλείας,στις αναπαυτικές πολυθρόνες.
Έτσι ο θάνατος έχει μεταπλασθεί και μας προσφέρεται σε μια απατηλή και αποστασιοποιημένη έκδοση που μας απομακρύνει αποφασιστικά από τη στυγνή και οδυνηρή πραγματικότητα του.

Ο θάνατος κατάντησε για τη καθημερινότητά μας ένας ακόμα μύθος, μια κακόγουστη διάδοση που δεν μας αφορά και έτσι μας βρίσκει εντελώς απροετοίμαστους όταν "απροσδόκητα" μας προσεγγίσει άμεσα και προσωπικά.

..., ο σημερινός άνθρωπος, αποφεύγοντας να αντικρύσει το φαινόμενο του θανάτου κατά πρόσωπο, ορθώνει ένα ακόμα εμπόδιο προς το υπερπέραν.
Ο θάνατος πια δεν αξιολογείται σαν ένα στάδιο μετάβασης οσοδήποτε κι΄αν είναι οδυνηρό, αλλά σαν μια λαιμητόμος που θραύει αφύσικα τον κύκλο της ύπαρξης και μας αφήνει μπροστά του αμήχανους, ανίσχυρους και καταισχυμένους...

(...) Το ταξίδι της ψυχής, του πνευματικού σώματος και της ζωτικής ενέργειας των Αρχαίων Αιγυπτίων που μετά από τρομαακτικές δοκιμασίες και την κρίση του Όσιρι κατευθύνονταν στις εύφορες πεδιάδες του Αάλου. Το είδωλο των Ελλήνων που με το Ακάτιο του Χάροντα διέπλεε την Αχερουσία και μετά την κρίση του Μίνωα, όδευε προς τα Ηλύσια ή τα Τάρταρα. Οι μετασχηματισμοί του Purusa στην Pretakalpa της Ινδοτιστικής παράδοσης. Η ατραπός που ακολουθεί η συνείδηση μέσα από τις εμπειρίες του Bardo στο Θιβετιανό Βουδδισμό.
..Ολοι αυτοί οι δρόμοι - και άλλοι πολλοί - προς το Υπερπέραν, περιγράφονται με εντυπωσιακά όμοιο τρόπο - δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά - και με τα ίδια σχεδόν σύμβολα.

TutAnknAmon-Thoth or Teuti -in the form of an idis-Osiris and Isis



Η ΔΥΤΙΚΉ ΕΚΚΛΗΣΊΑ υιοθετώντας σχεδόν τις δοξασίες των Αρχαίων, αλλά με ένα άκαμπτο κυριολεκτικά τρόπο, κατατάσει τις ψυχές μετά το θάνατο σε τρείς κατηγορίες:
..Στις αγαθές ψυχές που εισέρχονται στη Βασιλεία των Ουρανών. Στις ψυχές των αμαρτωλών που δεν εξομολογήθηκαν και που πηγαίνουν κατ΄ευθείαν στην Κόλαση. Και στις ψυχές εκείνες που δεν πρόλαβαν μετά την εξομολόγηση να αποτίσουν τις ποινές που τους επέβαλε η εκκλησία για να εξαλειφθούν έτσι οι αμαρτίες τους, που μεταβαίνουν προσωρινά στο Καθαρτήριο για να μπορέσουν να εξαγνισθούν και να οδεύσουν αργότερα στον Παράδεισο.

..Η ΥΠΑΡΞΗ ΑΔΗ ΚΑ ΑΙΏΝΙΑΣ ΚΌΛΑΣΗΣ είναι θεμελιακές αναφορές και της ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉΣ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΊΑΣ. (Το Καθαρτήριο είναι αποκλειστικά ορολογία και έννοια της Δυτικής Εκκλησίας).

..Αλλά πέρα από τη λαϊκή αντίληψη για τις Κολάσεις, τους Δαίμονες και τα περιπτωσιολογικά βασανιστήρια, η εσωτερική μας Θεολογία είνα περισσότερο ρέουσα παρά δογματικά επιγραμματική:

..Ο Άδης δεν είναι τίποτα άλλο, κατά τον εσωτερικό Ορθόδοξο Χριστανισμό, από την παγεδευμένη εκείνη κατάσταση του πνεύματος όπου όχι η Θεία Δικαιοσύνη, αλλά η ίδια η αμαρτωλή ψυχή τιμωρεί τον εαυτό της. Αυτό που αποκαλείται τιμωρία δεν είναι τίποτα άλλο, από τη στέρηση βασικά που επέβαλε εκείνη στον εαυτό της με τρόπο πεισματικό και σύμφωνο με τις αμετάκλητες πια ροπές της, την αποστροφή δηλαδή της θέασης και της αγάπης του Θεού.

..Καίτοι βέβαια η τιμωρία στην κόλαση είναι πάντα ανάλογη με το βάρος και τον αριθμό των παραπτωμάτων της κάθε ψυχής, δεν παύει πάντως να είναι εξοντωτική, αφού είναι ατελεύτητη, διαρκεί δηλαδή εις τον αιώνα τον άπαντα.

Γενετήσια πράξη και Θάνατος (Ευστάθιος Λιακόπουλος)


"Σ΄αυτή την Εποχη των μεγάλων πράγματι αλλαγών, θα αποβεί πολύ ευεργετικό γεγονός αν η Αρχαία Σοφία που συδέεται άμεσα με τη βασική δομή του ανθρωπίνου όντος διαβεί τα πνευματικά σύνορα που η προκατάληψη μας έχει ορθώσει και αποκαλυφθεί στην καθαρότητά της.

..Αν κυριαρχήσει η αντίληψη της κοινής μας κληρονομίας, θα εμπλουτισθεί και κάθε επιχώρια εξωτερική παράδοση, αντί να διακατέχεται από συμπλέγματα παραγκωνισμού, και έτσι θα απιταχυνθεί η προσδοκόμενη θετική μετάλλαξη τόσο των ατόμων όσο και των κοινωνιών, για την οποία φαίνεται ότι είμαστε αρκετά ώριμοι πιά.

..Η εποχή μας επαγγέλλεται εντελώς νέα οράματα και άλλες φυσικά προοπτικές. Η διχαστική αντίληψη όπως : Δυτική Σκέψη και Ανατολική Σοφία, Βουδδισμός και Χριστιανισμός, Πρώτος , Δεύτερος και Τρίτος Κόσμος, είναι πολύ μικρόψυχη και κοντόφθαλμη για να μπορεί να στηρίξει τον άνθρωπο αυτού του πλανήτη που διέβει ήδη θαρραλέα το κατώφλι του διαστήματος και όχι μόνο βέβαια του φυσικού.
..(...)
..........................................................................
" Τω οντι ω Σιμμια, οι ορθως φιλοσοφουντες
αποθνησκειν μελετωσιν, και το τεθναναι
ηκιστα αυτοις ανθρωπων φοβερον.
................ Σ ω κ ρ α τ η ς
..Παρα το Γεγονος οτι ο θανατος ειναι ενα φαινομενο βεβαιο και ακαταμαχητο στον κυκλο της υπαρξης, ο υποκειμενος σ'αυτον ανθρωπος, κατα κανονα επιμενει ανεξηγητα να τον αγνοει.
Συνεχιζεται...
...Μια ( παιδια μου χαλασανε οι τονοι, οχι τα ψαρια μα το πλικτρο που τους τοποθετει δεν δουλευβει!) παω στον αλων υπολογιστη..Αμ πως!)
Συνέχεια
..Μιά ορθή όμως και υγιής προσέγγιση ενός φυσικού φαινομένου όπως είναι ο θάνατος, είναι και επιβεβλημένη και δυνατή από κάθε άτομο που κυριαρχεί πάνω στα συναισθήματα τοτ και ενδιαφέρεται για μια ολοκληρωμένη και όχι επιλεκτική γνώση του κόσμου.

..Και όσο καιρό οι κοινωνίες είχαν μια Ησιόδιο δομη, το φαινόμενο του θανάτου υπογράμμιζε την παρουσία του κατά τρόπο φυσικό και επέβαλε ένα ισόρροπο και άμεσο προβληματισμό.

..Στις πολυάνθρωπες όμως και "ωφελιμιστικά" οργανωμένες κοινωνίες του σήμερα, είναι πολύ δύσκολο να έχει κανείς μια εμπειρία αμεσης θέασης του θανάτου και της διαδικασίας του.

..Πολύ άνετα τον αφήνουμε να επισυμβαίνει πίσω από λευκπές πόρτες και οι μόνοι μάρτυρες της βουβής και ναρκωμένης διολίσθησης του είναι πια τα υπερσύγχρονα ψυχρά μηχανήματα που βηματοδοτούν στις οθόνες τους την "απέλευσή" μας.

..Και οι συγγενείς σχεδόν με ανακούφιση παραδίνονται στους επαγγελματίες που τους χειραγωγούν αποφασιστικά μακρυά από τη δοκιμασία του και τους αφήνουν να εκτονώσουν τα όποια συναισθήματά τους με έναν εφήμερο και μοιρολατρικό σχεδόν προβληματισμό, μέσα από πειθαρχημένες κοινωνικές διαδικασίες και σύντομες θρησκευτικές τελετές. Η όποια επούλωση των ψυχολογικών συνεπειών -όχι των υλικά κληροδοτημένων ιχνών του- επαφίεται στη σποραδική εφαρμογή εθιμικών κανόνων και στη λαική ευσέβεια ή δεισιδαιμονία.

..Στις αρχές αυτού του αιώνα, η γενετήσια πράξη και ο θάνατος είχαν χαρακτηρισθεί από τις κοινωνίες μας θέματα εξίσου βλάσφημα και απαγορευτικά. Όπως κάθε αναφορά ή περιγραφή γύρω από το φυσικό φαινόμενο της αρχής της ζωής και της αιτίας της γέννησης, της γενετήσιας πράξης, είχε χαρακτηρισθεί πορνογράφημα, έτσι και κάθε υπόμνηση ή νύξη γύρω από το τέλος της -τη παρουσία του θανάτου- χαρακτηρίστηκε πράξη μακάβρια και μαζί αποτρόπαιη.

.. Ο Dr Richard Kalish γράφει σχετικά:
"Ο θάνατος εξακολουθεί να θεωρείται και βλασφημία και πορνογραφία. Αντιδρούμε σ'αυτόν και στα σύμβολά του με τον ίδιο τρόπο που αντιδρούμε σε κάθε είδους πορνογραφίας: Αρνούμεθα ότι υπάρχει. Αποστρέφουμε τους οφθαλμούς μας από αυτόν".

ΕΥΣΤΆΘΙΟΣ ΛΙΑΚΌΠΟΥΛΟΣ




"...Οι αντιλήψεις για τον Κάτω Κόσμο που έχουν αποτυπωθεί στη συνείδηση των νεοτέρων Ελλήνων, προέρχονται κατα βάση από την παράδοση της Ελληνικής αρχαιότητας. Επιβεβαιώνεται έτσι η επιμονή και η αδράνεια που χαρακτηρίζει την κάθε λαϊκή παράδοση, η οποία με δυσκολία μετακινείται και επηρεάζεται από τα θεολογούντα ή τα διανοουμενίζοντα κοινωνικά επιστρώματα.
..Η επίσημη Θεολογία μας, δηλώνει καταηγορηματικα ότι στον Αδη δεν υπάρχει μετάνοια. Στη λαϊκή συνείδηση αντίθετα, προβάλλεται όχι μόνο ανεκδοτολογικά, μια δυνατότητα, μια ελπίδα μεταθανάτιας λύτρωσης. Σαν παράδειγμα και μόνο αναφέρεται η απόπειρα του Αγίου Φανουρίου, με τη συγκατάθεση του Αγίου Πέτρου, να βγάλει τη μάνα του από την Κόλαση.
..Τελικό συμπέρασμα είναι ότι στη Χριστιανική γενικά Εσχατολογία (τόσο στην Ορθόδοξη όσο και στην Καθολική όσο και στην Προτεσταντική) είναι εντελώς άγνωστη μια ενεργητική στάση, από μέρους της συγκεκριμένης ψυχής μετά το θάνατο της, μια δυνατότητα αυτενέργειας και κάποια πρωτοβουλία.
..Η ψυχή αλυσοδεμένη και άβουλη υφίσταται τα επίχειρα της κακίας της ή εντελώς μηχανικά παραλαμβάνει το εισιτήριο της για τον Παράδεισο.
..Αντίθετα στην Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών (εκδ. ΕΣΟΠΤΡΟΝ Padma Sambava στους Αιγύπτιους στους Ορφικούς και σε άλλες αρχαίες θρησκείες),η μεγάλη περιπέτεια αρχίζει ακριβώς με το Θάνατο και γι΄ αυτό επιδιώκεται με τις οδηγίες (οδη)της να δώσει στη "συνείδηση"του απερχομένου τη μέγιστη υπαρξιακή δυνατότητα να αυτοενεργήσει και να απελευθερωθεί.
..Για την αιώνια διάρκεια της τιμωρίας, διατυπώθηκαν απ'αρχής στο χώρο της Χριστιανικής Θεολογίας, λογικές κυρίως αντιρρήσεις:
..Πρώτος ο Ωριγένης αρνείται την αιωνιότητα της κόλασης, γιατί τη βρίσκει αντίθετη με την έννοια της Αγαθότητας. Από τους σύγχρονους Ορθόδοξους Απολογητές, τόσο ο Nikolai Berdyaev όσο και ο Sergei Bulgakov, τον ακολουθούν.Ο τελευταίος μάλιστα κατηγορηματικά αναφέρει ότι "η αποδοχή μιάς αιώνιας κόλασης θα σήμαινε παραδοχή αποτυχίας του Θεού, δηλαδή θα ήταν μια ομολογία ήττας μπροστά στις δυνάμεις του σκότους".
(Βλέπε : Ν. Βασιλειάδου, Το Μυστήριον του Θανάτου, Εκδόσεις Σωτήρ,1988, σελ. 482)
..η επίσημη Εκκλησία πάντως έχει καταδικάσει με την Ε΄ Οικουμενικη Σύνοδο τις απόψεις αυτές ως "κακόδοξες".

Η Ανοιξη ακριβή


η άνοιξη Ακριβή κι αυτό γιατί ανάσταση πρέπει σε όσους "πέθαναν" στον χρόνο απάνω απ τες συνήθειες και τις επιθυμίες τους. Κι αυτή η άνοιξη θα κρατήσει τόσο, όσο νήστεψαν απ τες σκέψεις και τις τροφές, κι απ ότι συνήθιζαν τόσο καιρό να κάμουν.
Κι αυτά αφορούν τους μεσίλικες κι όχι τους νέους άνθρωπους!

Nikolai Berdyaev Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

..Είναι δυνατό (βέβαια) να αναπτυχθεί τόσο μια παθητική όσο και μιά ενεργός εσχατολογία.
..Στις περισσότερες περιπτώσεις, η περιορισμένη δυνατότητα της διάνοιας να είναι αποκαλυπτική, οδήγησε σε μια παθητική αναμονή της συντέλειας και σε μια άρνηση αντιμετώπισης, μια έλλειψη προβληματικής της ίδιας της ιστορίας.
..Τέτοια ήταν π.χ. η "Ιστορία του Αντίχριστου" του Vlamidir Solovev. Ο χρόνος της αποκάλυψης ερμηνεύεται σα χρόνος απλής αναμονής, υποκείμενος παθητικά στην παρηκμασμένη στάση της διάνοιας.
..Γιατί παράλληλα είναι δυνατό να συλληφθεί και μια ενεργός εσχατολογία.
..Αλλά αυτή πια επιβάλει μια γνώση του είναι, που να ανταποκρίνεται στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου ως πνεύματος δυναμικά απελεύθερου.
..Επικυρωνει την ανάγκη της έντασης της ανθρώπινης δραστηριότητας και της ανθρώπινης δημιουργικότητας όταν έλθει το τέλος. Η ιδέα του τέλους πρέπει να γίνη αποδεκτή όχι με μια στάση του νου αρνητική και παθητική, αλλά δημιουργικά και θετικά.


..Η μέγιστη θρησκευτική και ηθική αλήθεια με την οποία ο ανθρωπος πρέπει πια να ταυτισθεί είναι ότι δεν είναι δυνατό να λυτρωθούμε ατομικά.
Η δική μου σωτηρία προϋποθέτει τη σωτηρία και των άλλων, σωτηρία του πλησίον, προϋποθέτει την παγκόσμια σωτηρία, τη σωτηρία όλου του κόσμου, την μεταμόρφωση του κόσμου.

..Η ιδέα της ατομικής και μόνο σωτηρίας είναι αποτέλεσμα της συρρικνωμένης συνείδησης
του ανθρώπου.(...)

..Αυτή η αντίληψη επιβάλλεται να αντικατασταθεί με την ιδέα της δημιουργικής μεταμόρφωσης και φώτισης, με την ιδέα της τελειοποίησης της ζωής ως συνόλου.
....................."Ιδού κτήσις καινή"..........................................
... συνεχεια

Ελληνικη Αρχαιότητα

..Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν πίστη οτι ό άνθρωπος αποτελείται από σώμα, την ψυχή και το είδωλο.
..Το τελεύταίο ήταν ενα είδοα φαντάσματος που ακολουθούσε το σώμα και διατηρούσε το σχήμα και τα χαρακτηριστικά του σε μιά πιο λεπτή όμως μορφή και γι΄αυτό το αποκαλούσαν και "φάσμα" η "σκιά".
..Με το θάνατο, τα τρία αυτά στοιχεία αποχωρίζονταν, αλλά δεν ήταν ξεκάθαρη η τύχη και η πορεία τους. Για παράδειγμα, το "είδωλο" του Ηρακλή βρέθηκε στον Αδη, η ψυχή του στον Ουρανό, ενώ το σώμα του είχε ήδη καεί στην Οίτη.
..Οσον αφορά τις ιδιότητες του ειδώλου, πίστευαν ότι, όταν με το θάνατο, αποχωριζόταν απ το σώμα, δεν διατηρούσε καμμία ζωτική ενέργεια, ήταν στερημένο από νοητικές λειτουργίες κι ακόμα οτι δεν είχε φωνή. Μπορούσε όμως να αποκτήσει πρόσκαιρα κάποιες ή και όλες τις παλιές του ικανότητες αν του πρόσφεραν και έπινε αίμα.
..Οι νεκροί, μετά το θάνατο τους, έπερναν σαν ψυχοπομπό που τους οδηγούσε στόν Άδη, τον Ερμή. Περνούσαν τον καταχθόνιο ποταμό Αχέρωντα με το Ακάτιο του Χάροντα για να φάσουν στον Άδη.
..Ο Άδης που είχε πάρει το όνομά του από τον Αιδωνέα, είχε τέσσερα ξεχωριστά βασίλεια. Το Κριτήριο, το Καθαρτήριο, τον Τάρταρο και τα Ηλύσια Πεδία. Στην είσοδο του, βρισκόταν φύλακας ακοίμητος ο Κέρβερος.
..Το Κριτήριο βρισκόταν σε ένα τόπο που έμοιαζε πολύ με τον επάνω κόσμο. Σ'αυτόν μάλιστα βρισκόταν και τα ανάκτορα του Πλούτωνα και των άλλων θεοτήτων του Άδη. Περιβάλλοταν από ένα λειμώνα με ασφοδέλους, όπου η ψυχές παράμεναν χωρίς σκιά και χωρίς μνήμη, σε μια ενδιάμεση κατάσταση αναμονής. Οταν έφτανε η ώρα τους οι νεκροί αντιμετώπιζαν εκεί τους Δικαστές τους, το Μίνωα, το Ραδάμανθυ και τον Αιακό. Τους Δικαστές περιστοίχιζαν οι Ερινύες, οι Ποινές, οι Αλάστορες και τα άλλα Τέρατα που τιμωρούσαν τους αμαρτωλούς. Ανάλογα με την απόφαση των Δικαστών που ζύγιζαν τις πράξεις της επίγειας ζωής, ο νεκρός όδευε σε ένα από τα δυό επόμενα Διαμερίσματα, το Καθαρτήριο ή τον Τάρταρο.
(συνέχεια)...
..Στο Καθαρτήριο πορευόταν ο νεκρός μόνο αν δεν είχε περιπέσει σε βαριά αμαρτήματα. Εκεί έπρεπε να μείνει για ένα διάστημα απροσδιόριστο και έτσι του δινόταν η ευκαιρία να εξαγνισθεί.
..Αντίθετα στα Τάρταρα, έπρεπε να οδηγηθούν υποχρεωτικά οι μεγάλοι αμαρτολοί όπου εκεί τους φυλάκιζαν και τους τιμωρούσαν. Αλλά και στον Τάρταρο ακόμα, η παραμονή τους δεν ήταν απεριόριστη. Αιώνια έμεναν ακεί μόνο όσοι είχαν τιμωρηθεί αιώνια , όπως οι Γίγαντες, οι Τιτάνες, οι Δαναϊδες, ο Τάνταλος. Καμμιά φορά στον Τάρταρο έμπαιναν και οι ίδιοι οι Θεοί. Για 9.000 π.χ. φυλάκίζονταν εκεί οι αθάνατοι, αν παράβαιναν τους όρκους που έπαιρναν στο όνομα των υδάτων της λίμνης του Άδη, της Στυγγός.
..Τα Ηλύσια Πεδία ηταν ο τόπος που προοριζόταν για τους λίγους και τους εκλεκτούς.
...
...Στα Αρχαία Μυστήρια, (Μικρά και μεγάλα Ελευσίνια, του Διονύσου, των Καβείρων, της Κυβέλης κ.λ.π.) οι υποψήφιοι επεδίωκαν επίμονα μια ταύτιση μέσω της μύησης τουςμε την κυριαρχούσα σ΄αυτά θεότητα κι έτσι τους προσφερόταν μια λυτρωτική προσδοκία και παράλληλα βίωναν μια δυναμική εμπειρία που τους επέτρεπε να ελπίζουν στην υπέρβαση των φαινομένων του θανάτου . Τα μέλη των Μυστηρίων, αντίθετα με τους κοινούς θνητούς, είχαν εντονότατα συγκεντρώσει τη σκέψη τους και φορτίσει την καθημερινότητα τους με τη ζωή πέρα από τον τάφο. Από το πλούσιο αυτό κι αναξιοποίητο για μας υλικό μεταφέρονται εδώ ψήγματα μόνο από τη μεταφυσική των Ορφικών. Nikolai Berdyaev
(the Divine and the Human, Blew, London 1949,σελ. 201 )

ΟΙ ΟΡΦΙΚΟΙ

Η Ορφική εσχατολογία (περίληψή)
Ο Ορφισμός ήταν μια μυστηριακή θρησκεία με πίστη στο επέκεινα. Πίστευε ότι η ανθρώπινη φυλή συνδυάζει μια γήινη (Τιτάνια) καταγωγή που εκφράζεται με το σώμα και μιά ουράνια (Διονυσιακή) που εκδηλώνεται με την ύπαρξη της ψυχής που μετέχει της Θείας Ουσίας.
... Για τους Ορφικούς το ανθρώπινο σώμα δεν ήταν τίποτε άλλο από τον τόπο φυλάκισης ενός θεού, ο οποίος και μπορούσε να απελευθερωθεί μόνο με τη λύση αυτού του δεσμού μέσω της δοκιμασίας του Θανάτου.
Ο βίος ήταν τιμωρία, κοιλάδα κλαυθμών και οδυρμών και τόπος μετανοίας. Είχε σαν αιτία αποκλειστικά τις προηγούμενες αμαρτίες στις οπίες είχε περιπέσει η ψυχή.
Στην οδό για τη σωτηρία μπορούσε να βοηθηθεί κανείς με αγνισμούς, λύσεις και μυήσεις.
Ο μυημένος έπρεπε να διάγει μετά τη μύηση του βίο αγνό, να απέχει από τη βρώση κρεάτων και ΄άλλων βαρυμένων τροφών (κουκιά αυγά κλπ), να μη κάνει χρήση μάλλινων υφασμάτων και να μετέχει ενεργά στις τελετές για να καταστεί μέσω του θανάτου, αθάνατος, ελεύθερος και ανόλεθρος.
Ο,τι γήινο χαρακτηριζόταν έτσι ακάθαρτο και η ψυχή μετά από κάθε τέτοια επιμιξία της βάραινε περισσότερο κι έπρεπε να υποστεί πια ανάλογες ποινές για να εξαγνισθεί.
Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Ορφικοί συνόδευαν τους νεκρούς με ιαχές χαράς και υποδέχονταν με θρήνους τα νεογέννητα.
(συνέχεια)
Nikolai Berdyaev
(The Divine and the human, Blew, London 1949)
Έτσι για να απαλλαγεί κανείς από αυτό το φαύλο κύκλο των γεννήσεων και των θανάτων ήταν αναγκαία μια αντίστροφη πορεία, η καθαρτήρια διαδικασία της ψυχής. Αυτή ήταν κατορθωτή μόνο με τη μύηση σα Ορφικά Μυστήρια.
Αλλά έπρεπε ο Μύστης μετά το θάνατό του να αποδείξει ότι είναι "καθαρός".
Η δοκιμασία γινόταν μπροστά στις Πύλες του Αδη, όπου ο νεκρός έπρεπε να προφέρει ορθά και καθαρά τόν "τύπο" της κάθαρσης, που προερχόταν από το πιο απόκρυφο μέρος της μυησής του.
Ο Τύπος αυτός ήταν μια μυστική φράση που απαγορευόταν να ανακοινωθεί εν ζωή.
Ήταν έτσι στην ουσία ένα σύνθημα διελεύσεως ικανό να παραβιάσει τις Πύλες του Θανάτου. Το σύνθημα αυτό μάλιστα για μεγαλύτερη ασφάλεια το τοποθετούσαν με ορισμένες τελετές οι άλλοι μύστες πάνω στο σώμα του νεκρού.
(-Τίς δ΄έσι; Πω δ΄έσι; Γας υιός ήμι και ωρανώ αστερόεντος)
Για πρώτηφορά εδώ παρατηρούμε μια εντολή εγρήγορσης και ενεργητικής στάσης της ψυχής "ΜΕΤΆ ΘΆΝΑΤΟΝ", όμοια μ΄αυτή των Αρχαίων Αιγυπτίων.
Ο μύστης έβλεπε έτσι και κατά την ώρα του θανάτου του πέρα απ΄αυτόν και συγκέντρωνε τη θεληση του στη δυνατότητα ελέγχου και καθοδήγησης της επόμενης φάσης της ύπαρξής του, σε μια δηλαδή συνειδητή και υπεύθυνη πορεία και μετά θάνατον.
..Αυτή ακριβώς η οδηγία μοιάζει ποιοτικά αφάνταστα με τις οδηγίες της Θιβετιανής Βίβλου των Νεκρών.
Padma Sambhava Η Θιβετιανη Βίβλος των Νεκρών εκδώσεις "εσοπτρον"
Εισαγωγή ,Μετάφραση, Σχόλια: Ευστάθιος Λιακόπουλος.
...Τέλος οι Ορφικοί, κατόρθωσαν να χρωματίσουν, να ζωογονήσουν κυριολεκτικά τον άχρωμο και σκιώδη κόσμο του Άδη και να προσφέρουν μια προσωπική πλέον στάση στους Αρχαίους Έλληνες, τόσο απέναντι στη ζωή όσο και απέναντι στο θάνατο.

..Γιατί πέρα από τον κόσμο των Μυστών, ερέθισαν με προσδοκίες και ελπίδα τον καθημερινό βίο των θνητών. Η επιβεβαίωση της γοητείας που ασκεί η μουσική με την οποία ο Ορφέας πέτυχε να συγκινήσει την Περσεφόνη και να κάνει να αναλυθούν σε δάκρυα
ακόμα και οι Ερινύες και που του επέτρεψε να αποσπάσει (έστω προσωρινά) την Ευριδίκη από τον Άδη, δημιούργησε κατεργασίες ευεργετικές στη λαϊκή κυρίως συνείδηση. ...

Νικο ! φιλε και δασκαλε "τα λεμε"

Χάνονται η χανόμαστε?
Σε όλους έχει συμβεί και θα συνεχίζει να συμβαίνει
Γνωστούς, συγγενείς φίλους, που ποτέ πια δεν θα ξανανταμώσουμε,
όλοι με την σειρά μας παίρνουμε γεύση απ αυτήν
την ιστορία. Το αμετάκλητο γεγονός του θανάτου,μας βυθίζει άλλους σε μια θλίψη βουβή
και άλλους σε έναν αβάσταχτο πόνο. Έτσι κι εγώ έμμηνα μετέωρος όταν δέχθηκα σαν ένα άξαφνο χαστούκι την είδηση, ότι έφυγε, πέθανε, ένας πολύ κοντινός μου φίλος!
Ένας φίλος μου πέθανε και εγώ δεν μπόρεσα να κάνω τίποτε για να των βοηθήσω !
Ανήμπορος βρέθηκα μπροστά στην εικόνα του , στο γέλιο του , στην ευχάριστη συναναστροφή, στην συνομιλία του.
Και αδυνατώντας να δεχθώ ότι αυτός χάθηκε για πάντα, χάθηκα ποιο βαθιά στο καβούκι μου.
Όλα μου φάνηκαν μάταια οι τελετές και τα συναφή, και δεν πήγα καν να τον χαιρετήσω, για τελευταία φόρα!
\Αυτόν τον άνθρωπο θέλω να τον θυμούμαι ελεύθερο
Θέλω να τον θυμούμαι όρθιο
ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΏ ΈΣΤΩ ΚΙ ΑΠΌ ΜΑΚΡΙΆ ΜΑΖΊ ΤΟΥ

...............................................
-Τίς δ'έσι? Πω δ'έσι ?
-Γας υιός ήμι και ωρανώ αστερόεντος
(-Ποίος είσαι και από πού έρχεσαι?
-Είμαι τέκνο της γής και του έναστρου Ουρανού!)
ΟΙ ΟΡΦΙΚΟΙ