Ελληνικη Αρχαιότητα

..Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν πίστη οτι ό άνθρωπος αποτελείται από σώμα, την ψυχή και το είδωλο.
..Το τελεύταίο ήταν ενα είδοα φαντάσματος που ακολουθούσε το σώμα και διατηρούσε το σχήμα και τα χαρακτηριστικά του σε μιά πιο λεπτή όμως μορφή και γι΄αυτό το αποκαλούσαν και "φάσμα" η "σκιά".
..Με το θάνατο, τα τρία αυτά στοιχεία αποχωρίζονταν, αλλά δεν ήταν ξεκάθαρη η τύχη και η πορεία τους. Για παράδειγμα, το "είδωλο" του Ηρακλή βρέθηκε στον Αδη, η ψυχή του στον Ουρανό, ενώ το σώμα του είχε ήδη καεί στην Οίτη.
..Οσον αφορά τις ιδιότητες του ειδώλου, πίστευαν ότι, όταν με το θάνατο, αποχωριζόταν απ το σώμα, δεν διατηρούσε καμμία ζωτική ενέργεια, ήταν στερημένο από νοητικές λειτουργίες κι ακόμα οτι δεν είχε φωνή. Μπορούσε όμως να αποκτήσει πρόσκαιρα κάποιες ή και όλες τις παλιές του ικανότητες αν του πρόσφεραν και έπινε αίμα.
..Οι νεκροί, μετά το θάνατο τους, έπερναν σαν ψυχοπομπό που τους οδηγούσε στόν Άδη, τον Ερμή. Περνούσαν τον καταχθόνιο ποταμό Αχέρωντα με το Ακάτιο του Χάροντα για να φάσουν στον Άδη.
..Ο Άδης που είχε πάρει το όνομά του από τον Αιδωνέα, είχε τέσσερα ξεχωριστά βασίλεια. Το Κριτήριο, το Καθαρτήριο, τον Τάρταρο και τα Ηλύσια Πεδία. Στην είσοδο του, βρισκόταν φύλακας ακοίμητος ο Κέρβερος.
..Το Κριτήριο βρισκόταν σε ένα τόπο που έμοιαζε πολύ με τον επάνω κόσμο. Σ'αυτόν μάλιστα βρισκόταν και τα ανάκτορα του Πλούτωνα και των άλλων θεοτήτων του Άδη. Περιβάλλοταν από ένα λειμώνα με ασφοδέλους, όπου η ψυχές παράμεναν χωρίς σκιά και χωρίς μνήμη, σε μια ενδιάμεση κατάσταση αναμονής. Οταν έφτανε η ώρα τους οι νεκροί αντιμετώπιζαν εκεί τους Δικαστές τους, το Μίνωα, το Ραδάμανθυ και τον Αιακό. Τους Δικαστές περιστοίχιζαν οι Ερινύες, οι Ποινές, οι Αλάστορες και τα άλλα Τέρατα που τιμωρούσαν τους αμαρτωλούς. Ανάλογα με την απόφαση των Δικαστών που ζύγιζαν τις πράξεις της επίγειας ζωής, ο νεκρός όδευε σε ένα από τα δυό επόμενα Διαμερίσματα, το Καθαρτήριο ή τον Τάρταρο.
(συνέχεια)...
..Στο Καθαρτήριο πορευόταν ο νεκρός μόνο αν δεν είχε περιπέσει σε βαριά αμαρτήματα. Εκεί έπρεπε να μείνει για ένα διάστημα απροσδιόριστο και έτσι του δινόταν η ευκαιρία να εξαγνισθεί.
..Αντίθετα στα Τάρταρα, έπρεπε να οδηγηθούν υποχρεωτικά οι μεγάλοι αμαρτολοί όπου εκεί τους φυλάκιζαν και τους τιμωρούσαν. Αλλά και στον Τάρταρο ακόμα, η παραμονή τους δεν ήταν απεριόριστη. Αιώνια έμεναν ακεί μόνο όσοι είχαν τιμωρηθεί αιώνια , όπως οι Γίγαντες, οι Τιτάνες, οι Δαναϊδες, ο Τάνταλος. Καμμιά φορά στον Τάρταρο έμπαιναν και οι ίδιοι οι Θεοί. Για 9.000 π.χ. φυλάκίζονταν εκεί οι αθάνατοι, αν παράβαιναν τους όρκους που έπαιρναν στο όνομα των υδάτων της λίμνης του Άδη, της Στυγγός.
..Τα Ηλύσια Πεδία ηταν ο τόπος που προοριζόταν για τους λίγους και τους εκλεκτούς.
...
...Στα Αρχαία Μυστήρια, (Μικρά και μεγάλα Ελευσίνια, του Διονύσου, των Καβείρων, της Κυβέλης κ.λ.π.) οι υποψήφιοι επεδίωκαν επίμονα μια ταύτιση μέσω της μύησης τουςμε την κυριαρχούσα σ΄αυτά θεότητα κι έτσι τους προσφερόταν μια λυτρωτική προσδοκία και παράλληλα βίωναν μια δυναμική εμπειρία που τους επέτρεπε να ελπίζουν στην υπέρβαση των φαινομένων του θανάτου . Τα μέλη των Μυστηρίων, αντίθετα με τους κοινούς θνητούς, είχαν εντονότατα συγκεντρώσει τη σκέψη τους και φορτίσει την καθημερινότητα τους με τη ζωή πέρα από τον τάφο. Από το πλούσιο αυτό κι αναξιοποίητο για μας υλικό μεταφέρονται εδώ ψήγματα μόνο από τη μεταφυσική των Ορφικών. Nikolai Berdyaev
(the Divine and the Human, Blew, London 1949,σελ. 201 )