ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ κατά ΒΕΛΙΣΑΡΟΠΟΥΛΟ (Απάντηση στον ΣΤΆΙΝΕΡ)


ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ κατά ΒΕΛΙΣΑΡΟΠΟΥΛΟ (Απάντηση στον ΣΤΆΙΝΕΡ)
δεν αρκεί να φέρουμε την εικόνα με την οποία μας έντυσε η φύσις; Ζητάς να μου κάνουν και εικόνα της εικόνας;”


Στην αρχαία Ελλάδα, όπως σωστά παρατηρεί ο Τσέλερ έχουμε δύο παράλληλα φιλοσοφικά ρεύματα. Το ένα, που ξεκινά από τους προ – σωκρατικούς φιλοσόφους και που με τους ατομικιστάς Λεύκιπο – Δημόκριτο περιλαμβάνει και τον Αριστοτέλη, έχει σαφέστερο νοησιαρχικό χαρακτήρα. Το άλλο έχει την ρίζα του στον Ορφισμό, στον Πυθαγορισμό και είναι εντονότερα ενορατικό, καίτοι ποτέ δεν εγκαταλείπει τον λογισμό. Στην περίπτωση, λοιπόν, των φιλοσόφων της δευτέρας αυτής κατηγορίας, δηλ. του Εμπεδοκλή, του Πλάτωνος, των Στωικών, του Επικούρου, του Φίλωνος και του Πλωτίνου, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μία σχετική σύγχυση ορίων μεταξύ θρησκείας και φιλοσοφίας. Εκείνο όμως που είναι μερική εξαίρεση στην Ελλάδα, είναι κανόνας στην Ινδία.
Είναι φανερό ότι σε ένα πνευματικό κλίμα σαν το ινδικό, όπου το “εγώ” σαν το ποτάμι στον ωκεανό, συγχωνεύεται τελείως με το απόλυτο, δεν ήταν δυνατόν η ανθρωπινή προσωπικότητα να έχει την σημασία που είχε στην αρχαία Ελλάδα.
Στην αρχαία χώρα μας για πρώτη φορά το “εγώ” του ανθρώπου, απέκτησε σημασία σαν προσωπικότητα μοναδική και ανεπανάληπτη στην ιστορία του σύμπαντος, με τη φυσική συνέπεια την καθιέρωση κάποιας ιερότητος της και την αναγνώριση της ανάγκης του σεβασμού της.
Το επίτευγμα αυτό πρέπει να αποδοθή σε πολλούς, κυρίως όμως στην διδασκαλία του Σωκράτη. Αποτελεί την δεύτερη τεραστία υπηρεσία που προσέφερε η αρχαία Ελλάς στην φιλοσοφία στην φιλοσοφία και στον άνθρωπο έν γένει, μετά την καθιέρωση από τους προ – σωκρατικούς της αρχής του σεβασμού των φαινομένων και της ανάγκης συστηματικής μελέτης του.
35 Ο σεβασμός αυτός προς τα φαινόμενα θεμελίωσε την Επιστήμη, η δε κεντρική θέση που έδωσαν οι Έλληνες στο άτομο δημιούργησε τον σύγχρονο άνθρωπο, του έδωσε την ελευθερία και επέτρεψε την δημιουργία κοινωνιών που σκέπτονται ελεύθερα. Η εξέλιξη διήρκεσε χιλιετίες, απέχει , φευ' , πολύ από την ολοκλήρωση της , γεγονός όμως είναι ότι η αφετηρία της βρίσκεται στην αναγνώριση της αξίας του ατόμου από τους αρχαίους Έλληνες....
(...) Όλος ο χαρακτήρας της ελληνικής φιλοσοφίας, συγκριτικά προς την ινδική, βασίζεται στίς δυο αυτές διαπιστώσεις: θετική τοποθέτηση τόσον έναντι του κόσμου των φαινομένων, όσον και έναντι της ανθρώπινης εμπειρικής προσωπικότητος, που οι Ινδοί απέρριπταν, ακριβώς διότι θεωρούσαν ότι ανήκε στον κόσμο των φαινομένων, δηλ. των ψευδαισθήσεων. Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ότι κατά το τέλος της αρχαιότητος η ελληνική σκέψη χάνει πολλή από την πίστη της στον εξωτερικό κόσμο και δεν είναι πλέον τόσο καταφατική. Τόσο ο νέο – πλατωνισμός όσο και ο γνωστικισμός ανεζήτησαν, όπως οι Ινδοί, τον τρόπο λυτρώσεως του ανθρώπου από τα δεσμά της σχετικής υπάρξεως, και αρνούντο απόλυτη αξία στην εμπειρική προσωπικότητα. Έτσι λοιπόν ο Πλωτίνος στον μαθητή του Αμέλιο, που τον παρακαλούσε να δεχθή να τον απεικονίση έλεγε: “δεν αρκεί να φέρουμε την εικόνα με την οποία μας έντυσε η φύσις; Ζητάς να δεχθώ να μου κάνουν και εικόνα της εικόνας και να την αφήσω πίσω μου, ωσάν να ήταν αυτή κάτι αξιοθέατο;”
36 (...)
39 (...) Στην Ελλάδα,(...) με την βοήθεια και του ηπίου ελληνικού κλήματος, που τέρπει τον άνθρωπο τόσο εύκολα προς την αισιοδοξία, (...) Όχι μόνο δεν περιφρονήθηκε ο εξωτερικός κόσμος,αλλ' αντίθετα, του δόθηκε μεγαλύτερη αξία γιατί αφαιρέθηκαν από τους υποθετικούς θεούς οι εξουσίες επί των φαινομένων της φύσεως, που αποδόθηκαν στην ίδια την φύση 40 και στους νόμους της. Έτσι έγινε δυνατό να αναπτυχθή σιγά σιγά, ανεξάρτητα από την θρησκεία, η ανθρώπινη σκέψη. Με τους προ – σωκρατικούς χειραφετήθηκε από την ανάγκη επικλήσεως των θεών για την εξήγηση των φυσικών φαινομένων, με τον Σωκράτη δε, καθιερώθηκε η αυθύπαρκτη αξία της ανθρώπινης προσωπικότητος
(...) Η τοποθέτηση αυτή των προγόνων μας, η χειραφέτηση τους από την επιρροή του ιερατείου, που δεν ήταν, αντίθετα προς ότι συνέβαινε στην Ανατολή, ποτέ υπερβολική, επέτρεψε να αναπτυχθή ελεύθερα και αδέσμευτα στην Ελλάδα μια απέραντη περιέργεια που η ικανοποίηση της έγινε σχεδόν αυτοσκοπός.
42 (...) Η “ βασική (...) πεποίθηση (όμως) του Ινδού (είναι) ότι η πραγματικότης δεν είναι λογική. Τούτο, όχι με την έννοια ότι δεν επικρατεί τάξη ή αρμονία, ή κάποιος αιτιολογικός ρυθμός, αλλά ότι ακόμη και οι νόμοι της αιτιότητος, όπως και η διάκριση του καλού και του κακού, έχουν τις ρίζες τους στη συνήθεια μας αν θεωρούμε τα πράγματα μέσα στον χώρο και στον χρόνο, να τα κατακερματίζουμε, με την συνέπεια να βλέπουμε μόνον τις αντινομίες και να μας διαφεύγουν έτσι τα συνεκτικά στοιχεία και η συνολική εικόνα που καταργεί τις αντιθέσεις.

Bελισαρόπουλος & ΚΡΙΣΝΑΜΟΎΡΤΙ

ATMAN 
(...) Η Ινδία μπορεί να δείξη τον δρόμο στην διχασμένη ψυχή του δυτικού ανθρώπου, να του τονίση την ενότητα που υποτείνει το σύμπαν, εκεί όπου ο δυτικός επιστήμων δεν βλέπει παρά ένα σύνολο από οντότητες όσο πάει και ποιο φευγαλέες, πιο ασύλληπτες, ο αριθμός των οποίων αυξάνει συνεχώς με τις νέες ανακαλύψεις της φυσικής και των οποίων η βασική σύσταση παραμένει άγνωστη. Γ' αυτό άλλωστε, τον λόγο και η ύλη αδυνατεί πλέον να παράσχη την σταθερή βάση και την πεποίθηση που παρείχε στον άνθρωπο τον 19ον αιώνα.
(...)Η κυριώτερη σχολή της ινδικής φιλοσοφίας, η Advaita—Vedanta, βρεθεί ότι αυτό που αποκαλούμε στη Δύση “ψυχή” έχει ένα απόλυτο υπόβαθρο με το οποίο ταυτίζεται. Εκείνο, αντίθετα, που ο άνθρωπος νοιώθει στην καθημερινή του εμπειρία, δεν είναι παρά οι φαινομενικές καταστάσεις της συνειδήσεως. Το πραγματικό του “είναι” βρίσκεται στο Atman-Brahman , στην απόλυτη αρχή που καλύπτεται πίδω από την ροή των περιεχομένων της συνειδήσεως και που έχει αναλλοίωτη, αιώνια ύπαρξη. Αυτο το Atman καλεί ο Ινδός φιλόσοφος τον άνθρωπο να ανακαλύψη και σε υπερβατική ενόραση της ενότητος του σύμπαντος, να συγχωνευθή μαζί του.


όπου (ε) στην (π) = (ι) ;ΟEO!
(Όλα θα επιστρέψουν ξανά από εκεί που “ξεκίνησαν” και η ανθρώπινη διάνοια θα μετανοήσει που ξεχωρίστηκε απ' το θαύμα της ύπαρξης, θεωρούμενη ως το τελειότερο ον, επειδή αντελήφθην αυτό, το κράτησε μνησίκακα για τον εαυτό της και έσπειρε την μοναξιά στα παιδιά της. Γεννώντας έναν θεό αναγκασμένο να ζει με έναν διάβολο..ν.ν.)
ΚΡΙΣΝΑΜΟΎΡΤΙ Ελευθερία Η αρχή και το τέλος
69 k. VII ΠΡΟΣΠΆΘΕΙΑ
71 (…) Λοιπόν βλέπουμε ότι η προσπάθεια είναι μιά πάλη ή ένας αγώνας για να μεταμορφώσετε εκείνο που είναι σε κάτι πού θα θέλατε να είναι. Μιλώ μόνο για την ψυχολογική πάλη και όχι για την πέλη μ' ένα φυσικό πρόβλημα όπως η μηχανική ή κάποια ανακάλυψη ή κάποια μεταμόρφωσις που είναι καθαρώς τεχνική. Μιλώ μόνο για την ψυχολογική πάλη και που πάντα υπερνικά την τεχνική. Μπορείτε να δημιουργήσετε με μεγάλη φροντίδα μια θαυμάσια κοινωνία, χρησιμοποιώντας τις ατελείωτες γνώσεις που μας έχει δώσει η επιστήμη. Αλλά εφ' όσον η ψυχολογική πάλη, ο αγώνας και η μάχη δεν κατανοηθούν, και τα ψυχολογικά ρεύματα και οι ανεπαίσθητοι ήχοι δεν υπερνικηθούν (κατανοηθούν), το κοινωνικό οικοδόμημα, όσο θαυμάσια κι' άν είναι κτισμένο, είναι καταδικασμένο να συντριβεί, όπως έχει συμβεί επανειλημμένως.
Η προσπάθεια αποσπά την προσοχή από εκείνο που είναι. Την στιγμή που θα παραδεχθώ αυτό που είναι, δεν υπάρχει πάλη. Κάθε μορφή αγώνος ή πάλης είναι μιά ένδειξις ότι έχει αποσπασθεί η προσοχή μας.. Και η απόσπασι της προσοχής, που είναι η προσπάθεια, θα πρέπει να υπάρχει εφ όσον θέλω ψυχολογικά να μεταμορφώσω εκείνο που είναι σε κάτι που δεν είναι..
Πρώτα απ' όλα πρέπει να είμαστε ελεύθεροι για να δούμε ότι η χαρά κι' η ευτυχία δεν έρχονται με την προσπάθεια. Υπάρχει δημιουργία δια της προσπάθειας, η υπάρχει μόνο όταν παύει η προσπάθεια; Πότε γράφετε, ζωγραφίζετε, ή τραγουδάτε; Πότε δημιουργείτε ; Ασφαλώς όταν δεν υπάρχει προσπάθεια, όταν είσαστε εντελώς ανοικτοί, όταν σ' όλα τα επίπεδα, είσαστε σε πλήρη επικοινωνία, σε πλήρη ολοκλήρωση. Τότε υπάρχει χαρά, και τότε αρχίζετε ΄να τραγουδάτε ή να γράφετε ένα ποίημα, η ζωγραφίζετε ή να διαπλάθετε κάτι. Η στιγμή της δημιουργίας δεν είναι γέννημα πάλης. (αντίθετων δυνάμεων μα συνενώσεως ενδοχηματισμού και αγάπης. ν.ν.)
ΚΡΙΣΝΑΜΟΎΡΤΙ Ελευθερία Η αρχή και το τέλος (εκ. ΚΑΣΤΑΝΙΏΤΗ)
250 κ 21 ΠΕΡΊ ΣΕΞΟΥΑΛΙΣΜΟΎ
254 (...)Επομένως το σεξουαλικό πρόβλημα που βασανίζει τόσους ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο δεν μπορεί να λυθεί έως ότου κατανοηθεί ο νούς. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΝΑ σταματήσουμε ΤΗ ΣΚΈΨΙ ΑΛΛΆ Η ΣΚΈΨΙ ΣΤΑΜΑΤΆ ΌΤΑΝ ΠΑΎΕΙ ΝΑ ΥΠΆΡΧΕΙ Ο Σκεπτόμενος ΚΑΙ Ο Σκεπτόμενος ΠΆΥΕΙ ΝΑ ΥΠΆΡΧΕΙ ΜΌΝΟΝ ΌΤΑΝ ΥΠΆΡΧΕΙ Κατανόησης ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΎ. Ο φόβος δημιουργείται όταν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του σκεπτόμενου και της σκέψεως του. Όταν υπάρχει ο σκεπτόμενος, τότε μόνο δεν υπάρχει σύγκρουση μέσα στην σκέψι Δεν χρειάζεται προσπάθεια για να καταλάβει κανείς εκείνο που υπονοείται. Ο σκεπτόμενος δημιουργείται από την σκέψι και κατόπιν ο σκεπτόμενος αναλαμβάνει να διαπλάσει, να ελέγξει τις σκέψεις του ή να θέσει τέρμα σ΄ αυτές. Ο σκεπτόμενος είναι φανταστική οντότης, μιά αυταπάτη του νού. Ο ταν αντιληφθούμε τη σκέψι σαν γεγονός, τότε δεν χρειάζεται να σκεφθούμε πάνω στο γεγονός Αν υπάρχει απλή, χωρίς εκλογή, επίγνωσι, τότε εκείνο που κρύβεται μέσα σ΄ ένα γεγονός αρχίζει να αποκαλύπτεται. Επομένως, η σκέψι σαν γεγονός σταματά. Θ α δείτε τότε ότι τα προβλήματα που κατατρώγουν τον νού και ην καρδιά μας τα προβλήματα της κοινωνικής διαμορφώσεως, μπορούν να λυθούν. Τότε η γενετήσια ορμή δεν είναι πιά ένα πρόβλημα, παίρνει την θέσι που της ταιριάζει, δεν είναι ούτε ένα βρωμερό ούτε ένα αγνό πράγμα. 255 Η γενετήσια ορμή έχει την θέση της. Αλλά όταν ο νούς της δίνει πρωταρχική θέσι, τότε γίνεται πρόβλημα. Ο νούς δίνει πρωταρχική θέσι στο σεξουαλικό ζήτημα γιατί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς κάποιαν(?υπέρτατη) ευτυχία και έτσι η σεξουαλική ορμή γίνεται πρόβλημα. Όταν ο νούς κατανοήσει ολόκληρο τον μηχανισμό του και έτσι φθάσει σ΄ ένα τέλος, δηλαδή όταν η σκέψι σταματήσει, τότε υπάρχει δημιουργία και αυτή η δημιουργία μας κάνει ευτυχείς. Το να είναι κανείς σ΄ αυτή την κατάσταση της δημιουργίας είναι ευδαιμονία, γιατί είναι αυτολησμοσύνη μέσα στην οποία δεν υπάρχει αντίδρασις από το “εγώ”. Αυτή δεν είναι μια αφηρημένη απάντησις.-- στο καθημερινό σεξουαλικό πρόβλημα -- Ο νους αρνείται την αγάπη και χωρίς αγάπη δεν υπάρχει αγνότης. Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει αγάπη, κάνετε τη γενετήσια ορμή ένα πρόβλημα.

ΙΝΔΟΥΪΣΜΌΣ (Βελισαρόπουλος)


                                                            ΙΝΔΟΥΪΣΜΌΣ


Κατά των Βελισαρόπουλο “Μπορούμε να διακρίνουμε τρεις μεγάλες εποχές στη γένεση και την εξέλιξη της ινδικής φιλοσοφίας.
α) την παλαιότερη (1500 π.Χ. - 1000 μ.Χ.),
β) την μέση (1000 – 1750 μ.Χ.), και
γ) στη σύγχρονη (1750 μέχρι σήμερον).
23 Η ινδική σκέψη, καθ' όλη τη διάρκεια της μακράς ιστορίας της, χαρακτηρίσθηκε από μια ενδόμυχη πεποίθηση ότι πίσω από την συνεχή ροή των φαινομένων υπάρχει “κάτι”το άφθαρτο και σταθερό, στην γνώση και στην πραγμάτωση του οποίου αφιέρωσε την αποκλειστική φροντίδα.
Το “κάτι” αυτό, που αποκαλούν οι Ινδοί ουσία ή πρώτη αρχή, ή καθαρόν ον, ή Brahman ή Atman, ή αρχέγονη ενέργεια του σύμπαντος, κείται έξω από τις κατηγορίες της νοήσεως μας και για τούτο είναι απαλλαγμένο από κάθε προσδιορισμό.
(...) Μέχρις ορισμένου σημείου, το δυτικό μας πνεύμα μπορεί να ακολουθήσει και συχνά ακολουθεί το ινδικό. Μπορεί να δεχθή και την υπέρτατη βίωση, ως εκεί τουλάχιστον, όπου είναι δυνατή ακόμη η διάκριση μεταξύ Θεού και Εγώ.
                                                               ΑΊΣΘΗΜΑ


Το βήμα όμως που μας καλεί να κάνουμε η ινδική φιλοσοφία είναι η κατάργηση και της τελευταίας δυάδος, του Εγώ και του προσωπικού Θεού, στην οποία σταματά και αναπαύεται το βλέμμα του δυτικού ανθρώπου, γεμάτο αγάπη. και μακαριότητα (*)


(*)(όχι όμως του Ελληνικού, Δεν χρειάζεται πια να υποβαθμίζουμε το Ελληνικό Πνεύμα. Τόσες σοφίες διαβάζω όμως λείπει παντελώς η Μήτρα της Σοφίας, δεν ξέρω αν από ζίλια και κακεντρέχεια έχει συμβεί, αυτό που καλά ξέρω είναι ότι έχει απογυμνωθεί η Ελληνική σκέψη από την ισχυρή πίστη στην ίδια της την κοσμοθεωρία). (ν.ν
24 (...)Για τον ινδό. Ο αισθηματισμός, πέρα από το επίπεδο θεωρήσεως, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της προσπάθειας βιώσεως του απολύτου, το εμπόδιο προς το γνήσιο βίωμα. Τούτο, για τον απλό λόγο ότι ακόμη και στη ύψιστη μορφή της θεϊστικής λατρείας, της θρησκευτικής δηλαδή εκστάσεως, ή ύπαρξη στοιχείων αισθηματισμού αποτελεί ΄βέβαια απόδειξη περί του ότι δεν φθάσαμε το Απόλυτο. Διότι ο θεϊσμός , ή έκτασις προϋποθέτουν κάποιο διαχωρισμό μεταξύ δύο όντων που στέκονται απέναντι το ένα προς το άλλο: του ανθρώπου και του θεού.
(Να μια δουλεία για το Αισθαντικό σώμα, το σώμα των αισθημάτων και των συναισθημάτων. ν.ν.)
(...) Έτσι,λοιπόν, το αίσθημα είναι παραδεκτό και νοητό μόνον σε μια θεϊστική θρησκεία, στη περίπτωση δηλαδή λατρείας ενός προσωπικού θεού, ενός θεού – προσώπου.
                                                   προσωπικός Θεός
“Το άγχος των σημερινών γενεών δεν οφείλεται σε οιαδήποτε επικράτηση υλιστικών θεωριών, όπως, πολύ αφελώς, μερικοί πιστεύουν, αλλά στην δυσαρμονία που προκαλεί μέσα στις ψυχές, των νέων ιδία, η έλλειψη μιας σταθερής ιδέας που να δίδη παραστάσεις, εικόνες αρμονικών συνόλων, όπου η ανθρωπινή ψυχή να προσορμίζεται για να αναπαυθή από την κόπωση, την απογοήτευση και την αγωνία που προκαλεί μία πραγματικότητα, σπασμωδική, ανερμάτιστη και αντινομική”.
“Εξ ών δε η γένεσις εστι τοίς ούσι και φθοράν εις ταύτα γίγνεσθαι κατά (το) χρεών' διδόναι γαρ αυτά δίκην και τίσιν της αδικίας κατά την του χρόνου τάξιν
“Αλλ' ακριβώς στην γνήσια ινδική σκέψη, ο προσωπικός Θεός, αυτός που σκέπτεται, αγαπά και φροντίζει τους ανθρώπους, που συντηρεί το σύμπαν, αφού το δημιουργήση, είναι, ως ιδέα, αποτέλεσμα συμβιβασμού. Από τη μια μεριά υπάρχει, για την πιο χαρακτηριστικά ινδική σκέψη, τον Αδβαϊτισμό (μη – δυϊσμό), η μόνη θεμιτή επιδίωξη: η αναζήτηση και ταύτιση του ανθρώπου με το απόλυτο – Brahman – που είναι εξαιρετικά δυσχερής. Από την άλλη, η άσβεστη δίψα των μαζών για την αγκυροβόληση του νοήματος, της αξίας και του προορισμού της υπάρξεως πάνω σε μια συγκεκριμενοποιημένη αρχή που να την νοιώθουν και προς την οποία μπορούν να στραφούν.
25 Έτσι λοιπόν κατά την διάρκεια των αιώνων, ο ινδικός στοχασμός αναγκάσθηκε αν εισαγάγη, τόσο στην φιλοσοφία όσο και στην θρησκεία, δίπλα στην οδό της Jnana-- της απόλυτης γνώσεως, και την έννοια της Bhakti, δηλ. Την λατρεία μιας προσωπικής Θεότητας. Στην πραγματικότητα όμως, ουδέποτε παραιτήθηκε της Jnana, την οπoία θεώρησε σαν την αποκλειστική οδό που οδηγεί στον μόνο πραγματικά θεμιτό στόχο, το Brahman. Άλλωστε Η ΙΝΔΙΚΉ ΦΙΛΟΣΟΦΊΑ ,όλους τους ποικιλώνυμους θεούς που λατρεύει ο λαός, τους θεωρεί σα μια κατώτερη βαθμίδα συγκεκριμενοποιήσεως του Απόλυτου Όντος (Brahman). Έτσι λοιπόν η τριάς (Timourti) των Θεών Brahma, Vishnu και Shiva αποτελεί μια πρώτη βαθμίδα συγκεκριμενοποιήσεως της υπέρτατης και μόνης πραγματικότητος, του Brahman Το τελευταίο (πάντοτε στο ουδέτερο) στην περίπτωση του Vishnu π.χ. Συγκεκριμενοποιείται περαιτέρω διά των “αβατάρα” δηλαδή των “εκφάνσεων” ή “εκπορεύσεων” ή “καθόδων” αυτού, δηλ. του Rama του Krishna και άλλων λιγώτερο γνωστών Θεών.
Στην τριάδα αυτή, όπου συναντάμε τον “θεϊσμό” σε μια πρώτη βαθμίδα, ο Brahma αντιπροσωπεύει την αρχή της “Δημιουργίας”, δηλ. της συγκεκριμενοποιήσεως της υπέρτατης πραγματικότητος σ' αυτό που θεωρούμε τον εξωτερικό κόσμο, με την φανέρωση των προσδιορισμών Ο Vishnu,συμβολίζει την αρχή της διάρκειας, ή όπως πιο κοινά λέγεται στην ινδική φιλοσοφία, της “συντηρήσεως” . Τέλος ο Shiva ενσαρκώνει την συνεχή ροή, την μεταβολή, το “γίγνεσθαι” ή για να χρησιμοποιήσουμε τον συνήθη όρο των εγχειριδίων της ινδικής 26 φιλοσοφίας, την “καταστροφή”. Η καταστροφή όμως έχει εδώ την έννοια της συνεχούς εκμηδενίσεως της προηγούμενης στιγμής και της διαδοχής της από την άλλη, δηλ. του “γίγνεσθαι”.
Γιαυτό και ο Shiva συνήθως παριστάνεται στα μπρούτζινα αγαλματίδια του σέρνοντας τον αέναο χορό της καταστροφής μέσα σ' ένα φλεγόμενο σύμπαν.
27 (...) Υπάρχει, λοιπόν, γι τη ινδική φιλοσοφία μία αδιάκοπη, κάθετη συνέχεια στο σύμπαν. Δεν υπάρχει σαφής υποστασιακή διάκριση, ούτε χάσμα μεταξύ του κατώτατου ΄όντος και του Θεού. Τα πάντα περιέχονται σε μιά και την αυτή ανοδική ή καθοδική κλίμακα υπαρξιακής εντάσεως. Από το πλέον ασήμαντο ον ως τον άνθρωπο και μέχρις του Θεού , η ύπαρξη συνεχίζει αδιάκοπα τη ροή της. Δεν υπάρχει, λοιπόν, υπαρξιακό πήδημα. Τούτο έχει σαν συνέπεια ότι κατά βάθος οι Ινδοί στοχασταί παραδέχονται κάποιο λανθάνοντα βαθμό συνειδήσεως και στα έγκατα ακόμη της “ύλης”. Η συνείδηση αυτή απλώς εκδηλώνεται εντονότερα όσο προχωρούμε στίς ανώτερες μορφές υπάρξεως, για να γίνη “καθαρή συνείδηση” όταν φθάσουμε στο Brahman .
Την ινδική σκέψη δεν την απασχολεί η ιδέα της “Δημιουργίας” υπό τη έννοιαν της πλάσεως από το μηδέν, γι' αυτό και δεν έχει σημαντική θέση στην ινδική φιλοσοφία.
Η “δημιουργία' για τις περισσότερες σχολές της ινδικής φιλοσοφίας λαμβάνει τη μορφή μιάς αέναης διαδοχής μεταξύ γενέσως και εκμηδενίσεως του σύμπαντος, δηλαδή μεταξύ της αναδιπλώσεως της απολύτου ουσίας στις συγκεκριμένες εκφράσεις της και την επαναφοράς της στην απλότητα,στην μονάδα.
                                                                     Maya
28 (...) Στο κύριο ρεύμα της ινδικής φιλοσοφίας, και το σημαντικότερο, στον μη- δυϊσμό της Advaita -- Vedanta, η ουσία του κόσμου, παρά την απατηλή αίσθηση μιάς υλικότητος, είναι καθαρά πνευματικής υφής. Αν δεν το αντιλαμβανόμαστε τούτο οφείλεται, στην Avidya, στην αγνωσία, που προκαλείται από το πέπλο της Maya, της ψευδαισθήσεως.
Η Maya, πρέπει να σημειωθή, ως φιλοσοφική έννοια, δεν έχει τίποτε το μαγικό. Αν και εκ πρώτης όψεως εμφανίζεται σαν ένα αρνητικό στοιχείο, αφού συγκαλύπτει την απόλυτη αλήθεια, εν τούτοις, από άλλη άποψη μπορεί να θεωρηθή ως η “δημιουργική αρχή” που ενυπάρχει στο απόλυτο. Η το πάρουμε από γνωσιολογικής απόψεως ή από μεταφυσικής, τούτο παραμένει αληθές.
Γνωσιολογικά, η Maya εμφανίζεται σαν την διαδικασία πού μας επιτρέπει την συγκεκριμενοποίηση του απόλυτου. Το “απόλυτο όν”, ευθείς ως φανέρωση στις διάνοιες μας,τον πρώτο, έστω και μοναδικό “προσδιορισμό”, έχει ήδη πέσει κάτω από την ενέργεια αυτή της Maya.
Αρχίζει να καθίσταται νοητό στην πεπερασμένη διάνοια του ανθρώπου. .
Από μεταφυσικής απόψεως, η Maya έχει επίσης θετικό χαρακτήρα γιατί ως ενυπάρχουσα αιωνίως στο Brahman, αποτελεί μιά λανθάνουσα δυνατότητα του απολύτου να περάσει από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Είναι η αρχή του “γίγνεσθαι”. Κατά βάση, λοιπόν, το απόλυτο και το συγκεκριμένο συνυπάρχουν και η βίωση του πρώτου ή η φανέρωση του δεύτερου εξαρτώνται από το ύψος στο οποίο κινείται η σκέψη.
Ο χρόνος για την ινδική φιλοσοφία είναι επίσης νόημα που διαφορετικό από εκείνο που ισχύει συνήθως στη Δύση. Αντί της ευθύγραμμης ροής του χρόνου η Ινδία δέχεται την κυκλική. Ο χρόνος λέγεται Kala και η κυκλική του κίνηση συνίσταται σε μιά συνεχή ροή από την ύπαρξη στην ανυπαρξία , στο συγκεκριμένο τανάπαλιν, όπως συμβαίνει και με το εξωτερικό, γενικά, κόσμο.
Υφίσταται, αναμφιβόλως, κάποια αντινομία στο γεγονός της αναλύσεως εμπειρικών νοημάτων σαν τον “χρόνο”, τον “εξωτερικό κόσμο”. Την στιγμή κατά την οποία δεν θεωρείται υπαρκτός ο κόσμος της κοινής εμπειρίας στην Ινδική φιλοσοφία. 29 Είναι όμως αναπόφευκτη η ανάλυση αυτή του εξωτερικού κόσμου διότι: α) οτι Ινδοί στοχασταί την θεωρούν απαραίτητη ως προϋπόθεση για την βαθμιαία δημιουργία του πνευματικού κλήματος, που θα οδηγήση στην βίωση του Brahman. Η ανάλυση, συνεπώς δε γίνεται, όπως κατά κανόνα είχε γίνει στην αρχαία Ελλάδα ή στην σημερινή Δύση, για να ικανοποιήση μιαν αχόρταγη περιέργεια, με κριτήρια αμιγώς νοησιαρχικά ή για να επιτευχθή μια καλλίτερη χαλιναγώγηση των δυνάμεων της φύσεως, β) κατά δεύτερο λόγο, παρ' όλη την απόρριψη του κόσμου των φαινομένων, σαν πραγματικά υπάρχοντος, σε όλη την ινδική φιλοσοφία γίνεται εμμέσως τουλάχιστον δεκτή η ύπαρξη του συγκεκριμένου, του φαινομενικού κόσμου, στην ύπαρξη όμως αποδίδεται ο χαρακτήρας της σχετικότητος.
πτώση
Την σχετική όμως ύπαρξη του φαινομενικού κόσμου δέχθηκαν οι Ινδοί στοχασταί και για τον πρόσθετο λόγο της ενστικτώδους ροπής της ανθρώπινης ψυχής προς το συγκεκριμένο αλλά και λόγω της ενδόμυχης πεποιθήσεως ότι και το γίγνεσθαι, ως γίγνεσθαι, όσο αμαρτωλό και αν είναι, γιατί αποτελεί πτώση, έχει κάποια αντικειμενική ύπαρξη.
Στην αρχαία Ελλάδα η αντίληψη αυτή δεν έλειπε. Έτσι, λοιπόν σε ένα από τα σωζόμενα αποσπάσματα του, ο Ηράκλειτος λέγει ότι οι ψυχές αισθάνονται πραγματική απόλαυση να κατέρχονται στην ζωή,.αλλ' ότι η ζωή αυτή γεννιέται από τον θάνατο. Ο δε Αναξίμανδρος λέει περίπου τα αυτά σε ένα περίφημο απόσπασμα του, που απασχόλησε και απασχολεί ακόμη τους φιλόσοφους, ως προς το πραγματικό νόημά του: “Εξ ών δε η γένεσις εστι τοίς ούσι και φθοράν εις ταύτα γίγνεσθαι κατά (το) χρεών' διδόναι γαρ αυτά δίκην και τίσιν της αδικίας κατά την του χρόνου τάξιν”
Η πραγματική έννοια του αποσπάσματος αυτού είναι αρκετά σκοτεινή. Από πολλούς όμως, μεταξύ των οποίων και από τον Nietzche,θεωρείτε ότι σημαίνει πως κάθε γίγνεσθαι είναι μιά αμαρτωλή χειραφέτηση έναντι του απόλυτου. Με άλλες λέξεις, ως διατάραξη της πρωταρχικής ενότητας του καθαρού όντος, της ουσίας, ου απολύτου, η συγκεκριμενοποίηση είναι αμάρτημα,30 (Ισλάμ) πτώση οντολογική, ύπαρξη σε κατώτερο οντολογικό στρώμα.
(...) Όλη η πρόοδος της Δύσεως οφείλεται στο ότι οι πρόγονοι μας δεν παρασύρθηκαν από το απόλυτο, από την έλξη του χάους. Κατάλαβαν την αξία των φαινομένων, της εμπειρικής γνώσεως και του λογισμού (Αριστοτέλης), χωρίς να αγνοήσουν την αξία του βιώματος του απολύτου (Θείος Πυθαγόρας) Με τη θέση τους αυτή έβαλαν τα θεμέλια της σύγχρονης επιστήμης όπως εξελίχθηκε κυρίως από την Αναγέννηση ως τώρα.
Φυσικά, η υπερβολικά νοησιαρχική θεώρηση του κόσμου, ανεξάρτητα από τις τεράστιες υπηρεσίες που πρόσφερε και προσφέρει, οδηγεί σε ένα άκρο κατακερματισμό της εξωτερικής πραγματικότητος, στην διαβίωση μέσα στις αντινομίες, και, τέλος, σε μια άρνηση του συνεκτικού εσώτερου στοιχείου που ενώνει τα φαινόμενα σε σύνολο και δίδει νόημα και προορισμό στην ύπαρξη. Το άγχος των σημερινών γενεών δεν οφείλεται σε οιαδήποτε επικράτηση υλιστικών θεωριών, όπως, πολύ αφελώς, μερικοί πιστεύουν, αλλά στην δυσαρμονία που προκαλεί μέσα στις ψυχές, των νέων ιδία, η έλλειψη μιας σταθερής ιδέας που να δίδη παραστάσεις, εικόνες αρμονικών συνόλων, όπου η ανθρωπινή ψυχή να προσορμίζεται για να αναπαυθή από την κόπωση, την απογοήτευση και την αγωνία που προκαλεί μία πραγματικότητα, 31 σπασμωδική, ανερμάτιστη και αντινομική. Χρειάζεται, ιδιαίτερα ο νέος, μιαν εικόνα περί του κόσμου που δεν αποτελείται από ασύνδετα τεμάχια ύλης, από ασύνδετες συνειδητές καταστάσεις, από ασύνδετα και άσχετα σωμάτια, αλλά από κάποιο σύνολο που να παρέχη νόημα διότι έχει ουσία, που με τον πλούτο και την γενναιοδωρία της πληρότητος της είναι μόνη σε θέση να τον ικανοποιήση πραγματικά.
                                                             Atman -- ψυχή

ΤΑΟΪΣΜΟΣ

..ταοϊσμός...................................................


(**) Καμαλόκα: ( βρήκα την λέξη Kamadhatu: - Θ.' dod pa i khams – Ένας από τους τρις κόσμους της Ύπαρξης, ο κόσμος της επιθυμίας. Κατοικείτε από όντα που είναι σύμφυτη υπαρξιακή τάση τους, για κάποιες απολαύσεις, γαστριμαργικές, σεξουαλικές κλπ. Οι άλλοι δύο είναι ο κόσμος της Μορφής (Rupadhatu), και ο κόσμος των μη μορφών (Arupyadhatu)..
Επίσης στα θιβετανικά,Rypa . (Θ. gzugs) : Το πρώτο σώρρευμα (skandha), το σώρρευμα της Μορφής (και του χρώματος). (Padma Sambhava “η Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών”(c) 1992 Ekd. ΕΣΟΠΤΡΟΝ & Ευστάθιος Λιακόπουλος. Καμαλόκα : εποχή θα επανέλθω, προς το παρών στα Σανσκριτικά : Κάμα = έρως, αισθησιακή αγάπη 437 γλωσσάρι Δ.Κ. ΒΕΛΙΣΣΑΡΌΠΟΥΛΟΣ - ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΉ Σ ΦΙΛΟΣΟΦΊΑ Σ -
Στα τρία είδη λαϊκής συνείδησης, ας ερευνήσουμε ακόμα ένα που φυσικά ο Ρ. Στάινερ δεν συμπεριέλαβε στις προτίμησής του για να εδραιώσει το παράδειγμα του. Είναι αδιανόητο για έναν που θέλει να βγάλει συμπέρασμα επάνω σε κάτι που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα να μην συμπεριλάβει τον ταοϊσμό. Για τον Ισλαμισμό δεν γίνεται λόγος αφού είναι ένα παρακλάδι του ιουδαϊσμού όπως και ο Χριστιανισμός (εξελληνισμένος Ιουδαϊσμός) όμως ο Ταοϊσμός είναι εντελώς διαφορετικός από όλες τις παραπάνω λαϊκές συνειδήσεις.
14 “Μελετώντας ο Έλληνας αναγνώστης την αρχαία κινέζικη Ταοϊστική κοσμοθεωρία θα αναγνωρίσει μέσα στο Yinn και στο Yang τις “δυο πρώτες Αρχές” των προσωκρατικών ( Ελλήνων φιλοσόφων).
27 Όταν ρωτήθηκε κάποτε ο Kouag -Tse (ο άξιος συνεχιστής του έργου του Lao -Tse), από κάποιο μοναχό: “- Αυτό που ονομάζεις Tao πού βρίσκεται;”, απάντησε ότι: “- Δεν υπάρχει μέρος που να μην είναι”.
Κατά τον ίδιο ακριβός τρόπο εκφράζεται και ο Πλωτίνος για την Ανώτατη Κοσμική Αρχή της Μεταφυσικής του, το περίφημο “Έν”, την απόλυτη εκείνη ενότητα η οποία είναι πέρα από κάθε ουσία και κάθε γνώση. Έτσι λοιπόν λέει γι αυτό ότι: “Ουκ έστιν όπου μη εστίν” (Πλωτίνου Εννεάδες,5ος τόμος, κεφάλαιο 8ο, παράγραφος 25).
Να μια καλή παρομοίωση για το Εγώ του ελληνικού νου.
Εξάλλου, όπως αναφέρει ο J. Legge στο the Taoidst Texts Μέρος Β. Σελ. 66-67, “Αυτό που κάνει τα πράγματα να είναι αυτά που είναι, δεν περιορίζεται σ' αυτά. Τα όρια του απεριόριστου κι έλλειψη του περιορισμένου ονομάζεται πληρότητα και κενότητα, ανανέωση και φθορά. Το Tao προκαλεί την ανανέωση, καθώς και την φθορά, όμως αυτό το ίδιο δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Όμοια το Tao προκαλεί την πληρότητα και την κενότητα, πλην όμως αυτό καθαυτό δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Επίσης το Tao προκαλεί την αρχή προκαλεί και το τέλος, αλλά αυτό δεν είναι ούτε ή αρχή ούτε το τέλος. Ακόμη προκαλεί την τόνωση και τη διασπορά, όμως δεν είναι τίποτε απ' όλα αυτά”.
Αναμφισβήτητα το Tao είναι πέρα από κάθε δυαδικότητα (Dyalismus) πέραν του καλού και του κακού, όπως θα έλεγε ο F. Nitse μετά από χιλιετηρίδες.
Το ιδεόγραμμα του Tao, στην κινέζικη γραφή, αποτελείτε από δυο ρίζες. Η αριστερή ρίζα παριστάνει ένα πόδι που αφήνει πίσω του ίχνη βημάτων. Η δεξιά ρίζα παριστάνει ένα ρυτιδωμένο πρόσωπο το οποίο συμβολίζει τη Σοφία (Wisdom) .
Απ την ερμηνεία λοιπόν αυτού του ιδεογράμματος, προκύπτει ότι: το Tao είναι εντός του δημιουργηθέντος κόσμου ίχνος της δημιουργού και κυβερνώσης αυτόν Αρχής. Ο δε άνθρωπος μπορεί να έρθει σε επαφή με αυτή την πρώτη Αρχή μόνο μέσω της Σοφίας (Wisdom).
Στο σημείο αυτό,για να αποφύγουμε τις παρανοήσεις, πρέπει 28 να διευκρινίσουμε ότι το Wisdom δεν έχει καμιά σχέση με την απόκτηση Γνώσεων – Πληροφοριών, δηλ. Την πολυμάθεια, ή ακόμη με την φιλοσοφία ή την επιστήμη (φυσική μεταφυσική). Ή ακόμη τέλος με τη θρησκεία και τον διανοητικό διαλογισμό. Όλα αυτά αποτελούν εγωικές συσσωρεύσεις του νου. ( Νούς“οδηγός” Νοητικό σώμα πνευματικό σώμα το 3ο ).
To Wisdom σχετίζεται μόνο με τη συνεχή βιωματική Μέθεξη της κάθε στιγμής του παρόντος και ταυτόχρονα την πλήρη κι ανεπιφύλακτη αποδοχή του, οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό, όπως κι αν είναι αυτό, χωρίς ίχνος διαφοροποίησης κι εκμετάλλευσης, αδιαμαρτύρητα και χωρίς την παραμικρή προσκόλληση σε τίποτε.
Ο ίδιος ο Lao-Tse χαρακτήρισε επιγραμματικά το Wisdom, ως αθωότητα.
...........................................................................................
Εξελληνισμένοι Ιουδαίοι μας έφερα τον Χριστό, και μάλιστα Αναστημένο. Μας έφεραν το “Στόμεν καλός” (Ότι έγινε έγινε).το, Ότι τώρα ηθικοί και ανήθικοι καλοί και κακοί ψεύτες και κλέφτες, μπορούμε να αναστηθούμε πιστεύοντας σε αυτόν. Γιατί μόνο με την πίστη μεταδίδεται η χάρη του, αυτό που κατάφερε δηλ., Να αναστηθεί,. μετέχουμε εν ολίγοις στην δόξα του,Πιστεύοντας στο Χριστό ότι κι αν κάνουμε κι όσα και να χρωστάμε έχουν πληρωθεί από αυτόν με το μαρτύριο του, τουλάχιστον. ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΊΣ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΉΣΕΙ ΟΎΤΕ ΝΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΕΊ ΟΎΤΕ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΤΕΊ, ΟΎΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΕΊ, ΓΙΑΤΊ ΤΑ ΈΧΕΙ ΚΆΝΕΙ ΌΛΑ ΑΥΤΆ Ο ΧΡΙΣΤΌΣ ΓΙ Α ΑΥΤΌΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΌΣΟΥΣ ΓΝΩΡΊΖΕΙ.(εν ολίγοις μην κάθεσαι να ψάξεις τον φταίχτη γιατί θα κατάληξης σε εσένα)
Στ' αλήθεια, όταν χάνεται το Ταο
τότε παρουσιάζεται η δύναμή του.
Όταν χάνεται η δύναμή του
τότε έρχεται η συμπόνια,
μετά απ αυτήν εμφανίζεται η δικαιοσύνη
κι ΄όταν χαθεί κι αυτή, τότε
εμφανίζονται οι ηθικοί κανόνες
της καλής συμπεριφοράς
που 'ναι η απόδειξη της έλλειψης εμπιστοσύνης
κι η αιτία κάθε σύγκρουσης κι αναταραχής.
(Lao - Tse ''Tao te King'' ) όπου te = Αρετή, (η) που μας βάζει στον δρόμο.
...........................................ΠΊΣΤΗ
Ότι υπάρχει είναι η πίστη του “Εγώ” είμαι πεισμένος για αυτό το ηλιοβασίλεμα που βλέπω μπροστά μου, δεν το αμφισβητώ. Και έτσι το χαίρομε. . Το eft έχει μελετήσει και δίνει έμφαση στην πίστη στο θέλω να γίνω καλά... Βούληση και θέλω,αυτά τα δυο εμφανίζουν την πίστη έτσι . Όλος ο κόσμος μας βασίζεται στην πίστη μας, γι' αυτόν τον κόσμο. Μπορώ να υποθέσω ότι η πίστη ανήκει στο Αιτιατό σώμα. Που είναι το “Εγώ” η συνειδητή βούληση, ο “Αφέντης” ή το Θείο σώμα. Το 4ο. Ποιο σώμα φαίνεται να κινάει την Άμαξα; ο ορθολογισμός ( Νους, αιθερικό σώμα) ή η πίστη (πνεύμα Εγώ , Θείων σώμα)); Και γίνετε να κινηθεί η άμαξα όταν λείπουν οι τροχοί ή οι ρυμοί ή η καρότσα; Όμως όταν λείπει το κάθισμα μπορεί να κινηθεί άνετα. Είναι κουραστικό αλλά ας ξεβολευτούμε. Το κάθισμα (για τον Βουδισμό), φαίνεται μέσα από την Ανθρωποσοφιστική προσέγγιση να σημαίνει ότι είναι το 4ο σώμα και για τον Γκουρζτίεφ Το “Εγώ”. Ποιος λιπών θα αποφασίσει τη χρειάζεται το σώμα μας για να να βρίσκεται σε καλή φυσική κατάσταση;
Γρίφος . Και εδώ΄ έρχεται ο ταοϊσμός. Πριν προχωρήσω προσθέτω μια αξιόλογη παραπομπή απ το ΝΕΪ ΚΙΝΓΚ
45 “...υπάρχει (...) η κοινή διαπίστωση τόσο της Ανατολικής όσο και της Δυτικής επιστήμης, ότι η πορεία του ανθρώπινου όντος ανά τις χιλιετηρίδες και ανά τους αιώνες είναι μια πορεία αδιάκοπης εξελικτικότητας. Έτσι σήμερα η επιστήμη πιστοποιεί ότι το βάρος και ο όγκος ου εγκεφάλου έχει αυξηθεί από την εποχή του Σπηλαιανθρώπου, καθώς επίσης οι διαστάσεις και το σχήμα του κρανίου και του μετώπου.
Αντίθετα, το σπλαχνικό κρανίο έχει ελαττωθεί. Ο τέταρτος γομφίος (055 δόντι στο πίσω μέρος του στόματος που χρησιμεύει στο μάσημα της τροφής. ΣΥΝ τραπεζίτης) έχει τελείως εξαφανιστεί και ο τρίτος γομφίος (σωφρονιστήρας - φρονιμίτης) εμφανίζεται μόνο στο 35% των ανθρώπων. Τα φύματα των δοντιών είναι λιγότερο εκσεσημασμένα. Οι χαλινοί της γλώσσας και των χειλιών ολοένα και ποιο περιορισμένοι. Το ανάστημα έχει αυξηθεί, ο θώρακας συνεχώς και προοδευτικά διευρύνεται. Πολύ πιο απομακρυσμένη είναι ακόμη η υποπλαστική εμφάνιση των κοκκυγικών σπονδύλων (κόκκυγας το κατώτατο ακραίο οστό της σπονδυλικής στήλης του ανθρώπου*) κι η αποσύνδεση της 12ης και κατόπιν της 11ης πλευράς.”(*)


(*)(Ανά τις χιλιετηρίδες! Δεν έγινε δα και κάτι σημαντικό,διότι το φυσικό σώμα είναι που κατέχει ενυλισμένες τις πνευματικές μας διεργασίες. Τη νομίζεται ότι ο κόκκυγας δεν έκανε καμιά εργασία όσον αφορά την αντίληψη της ισορροπίας και αυτήν της μαχητικότητας στο ανθρώπινο είδος; Πως έχουμε αποφανθεί ότι ήταν άχρηστα και γιαυτό αποβλήθηκαν; Ήταν άχρηστες η αμυγδαλές που τις αφαιρούσαμε κατά κόρον καθιστώντας το είδος μας ευάλωτο και ηττοπαθή στις επιθέσεις των χιλιάδων ξένων μικροοργανισμών! Αυτή την σοφία ανακαλύψαμε; Να βγάζουμε το στάρι με δυο κεφάλια και να κάμουμε τετράγωνο το καρπούζι , και αν δούμε έναν άνθρωπο με ένα σπόνδυλο παραπάνω να τον αποστρεφόμαστε λες και είναι τέρας ; Ποιος είναι το τέρας; ν.ν.)
59 Η ΕΝΈΡΓΕΙΑ
Κατά την παραδοσιακή σκέψη, το παγκόσμιο ενιαίο “ένα” (ΤΑΟ) εμπεριέχει την ενέργεια η οποία όταν εκδηλωθεί αποτελεί το πρώτο δημιούργημα. (...)
Για τους Κινέζους αυτή η ενέργεια είναι η βασική κοσμική αρχή.(...) “η ενέργεια είναι η αιτία κάθε δημιουργικής και κάθε καταστροφικής κατάστασης”.
Η δημιουργία, λοιπόν, όλων των όντων και όλων των υλικών πραγμάτων θεωρείται σαν μια κατάσταση συμπύκνωσης της ενέργειας Chi. Αντίθετα, η καταστροφή όλων των όντων και όλων των υλικών πραγμάτων θεωρείται σαν μια κατάσταση διάλυσης και αραίωσης της ενέργειας Chi. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ύλη λογίζεται σαν συμπυκνωμένη ενέργεια, η οποία, όταν υφίσταται αραίωση, ξαναποκτά την αρχική της μορφή σαν ενέργεια.
Το ιδεόγραμμα του Chi, παριστάνει ένα δοχείο ρυζιού από το οποίο βγαίνει ατμός με μια κίνηση ανόδου. Ερμηνευτικά αποδόθηκε σαν πνοή, ενέργεια. Αυτό μπορεί να παραβληθεί προς το αντίστοιχο ελληνικό όρο Πνεύμα και τον ταυτόσημο ινδικό όρο Πράνα.
(...) 62 “..σύμφωνα με την Ταοϊστική κοσμοθεωρητική αντίληψη (με την οποία συμφωνεί κι η άποψη του παραδοσιακού Μαχαγιάνα Βουδισμού), ο Άνθρωπος είναι βέβαια το προϊόν της σχέσης Ουρανού και Γης, αλλά είναι ταυτόχρονα κι ο δημιουργός των δημιουργημάτων του. Γιατί μέσα στην παραίσθηση της αλυσίδας των υπάρξεων, ο άνθρωπος δημιούργησε όλα όσα υπάρχουν στο Σύμπαν με το Νου του, αντικειμενοποιώντας συνεχώς κι αναπτύσσοντας έτσι τη χωριστικότητα και, μ' αυτό τον τρόπο, βγαίνοντας ( με το Νου του) εκτός του Έναδικού Συμπαντικού κύκλου, κατόρθωσε να πει “Εγώ” .
63 Βγαίνοντας όμως με το Νου εκτός της Εναδικότητας, οπωσδήποτε την εκπροσωπεί, παρόλο που είναι εξωπραγματικός μ' αυτή του τη διανοητική κίνηση εξόδου. Γιαυτό ο Μαχαγιάνα Βουδισμός, ο Lao Tse κι όλοι οι μεγάλοι Ταοϊστές μίλησαν για την παραίσθηση της χωριστής ύπαρξης.(*)
(...) Να γιατί το Tao είναι ασύλληπτο κι ανέκφραστο απ' τη δυαδική ανθρώπινη λογική. Γιατί με το δυαδισμό που έφερε η συνεχής αντικειμενοποίηση του Νου, ο άνθρωπος, ενώ ουσιαστικά είναι η έκφραση του ΤΑΟ, διανοητικά έχει βγει εκτός της Εναδικότητας του ΤΑΟ. Γιαυτό λέμε ότι το Tao μόνο βιωματικά μπορεί να γίνει αντιληπτό και κατανοητό ή εκ της απουσίας του. Με τη διάνοια είναι τελείως αδύνατο (*) ΄
64 Κάθε ζωντανός οργανισμός και στην προκειμένη περίπτωση ο άνθρωπος είναι ένας αυτορρυθμιζόμενος μετασχηματιστής ενέργειας, ο οποίος προσλαμβάνει απ' το περιβάλλον του ενέργεια (με την τροφή, τα ποτά΄,την αναπνοή, την ηλιακή και κοσμική ακτινοβολία), τη μετασχηματίζει και την καταναλίσκει για να επιβιώσει. Ταυτόχρονα αναπαράγει και εκπέμπει ενέργεια στο περιβάλλον ισορροπώντας έτσι συνεχώς την ενέργεια του συστήματος Ουρανός - Γη - Άνθρωπος


(...) Το σύνολο της ενέργειας του οργανισμού (Chi) συνιστάτε από διάφορες ειδικές επί μέρους ενέργειες οι οποίες κυκλοφορούν στο σώμα μέσα σε συγκεκριμένους ενεργειακούς δρόμους που ονομάζονται (Μεσημβρινοί)
Οι ειδικές λοιπόν, επί μέρους αυτές ενέργειες οι οποίες συνιστούν το σύνολο της κυκλοφορούσης ενέργειας είναι:
-- Η προγονική ή κληρονομική ενέργεια
-- Η τροφική ενέργεια Yong και
--Η Αμυντική ενέργεια Oe (3ν.ν.)


93 Ο ΝΌΜΟΣ ΤΩΝ ΠΈΝΤΕ ΣΤΟΙΧΕΊΩΝ
Ο Νόμος των Πέντε Στοιχείων, στην κινεζική αποδίδεται σαν η “θεωρία των πέντε κινήσεων” (Wou Hsing) ή νόμος των Αναλογιών.
Η μελέτη αυτής τη θεωρίας έχει μεγάλη σημασία για την ιατρική, γιατί η πέντε κινήσεις είναι κινήσεις της ενέργειας που συμμετέχει σε μια αλλαγή,κατά τη διάρκεια της οποίας εκδηλώνονται όλα τα υλικά πράγματα σε συμπαντικό πλαίσιο, τόσο του Μακρόκοσμου, όσο και ιδιαίτερα του Μικρόκοσμου, ο οποίος εκφράζεται στη προκειμένη περίπτωση με τον άνθρωπο.
΄
Η θεωρεία ων πέντε κινήσεων, σε συνάρτηση με το Νόμο του Yinn και του Yang ( ο οποίος εδώ συγκεκριμενοποιείται πια και γίνεται πολυπλοκότερος ) και σε συσχετισμό με το Νόμο των τεσσάρων Εποχών, εκφράζει με απόλυτο τρόπο την αναλογική σκέψη της Κίνας. Επίσης μας δίνει την δυνατότητα να συλλάβουμε διανοητικά την έννοια του αρμονικά αυτορρυθμιζόμενου, ενιαίου κυκλικού κι αδιάκοπου Έναδικού Σύμπαντος.
Πράγματι όπως θα περιγράψουμε πιο κάτω, θα γίνει μ' ευχέρεια κατανοητό το σύστημα των αναλόγων αντιστοιχιών των πέντε κινήσεων προς όλα τα όντα και όλα τα πράγματα που συναποτελούν τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Μ ε τη μελέτη άλλωστε, της θεωρίας των πέντε κινήσεων μπορούμε να κατανοήσουμε ότι η διατήρηση της φυσιολογικής ενεργειακής ισορροπίας Yinn και Yang γίνεται με τη συνεχή 94 αυτορύθμιση κάθε ζωντανού αρμονικού οργανισμού ή γενικά συστήματος.
Ακόμη με τις πέντε κινήσεις μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις ενεργειακές μεταλλαγές του ανθρώπου σε συνάρτηση με το χρόνο και ο χώρο.
Τέλος, με το Νόμο των Πέντε Στοιχείων βοηθούμαστε στην απόλυτα σαφή διάγνωση οποιασδήποτε συγκεκριμένης ενεργειακής έξαρσης ή ανεπάρκειας που αφορά κάποιο όργανο ή κάποιο τμήμα του ανθρώπινου οργανισμού, ώστε να καταστρώσουμε την εφαρμογή της σχετικής ιδιαίτερης θεραπευτικής αγωγής.
Η βάση της κινέζικης φιλοσοφικής κοσμοθεωρίας, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, είναι το Tao, το πανταχού παρόν, παγκόσμιο ενιαίο Ένα . Η πηγή κάθε ζωής, τόσο στον εκδηλωμένο φαινομενικό κόσμο ΄των μορφών, όσο και στον ανεκδήλωτο και ανέκφραστο κόσμο, ο οποίος υφίσταται όπως είναι, χωρίς κανένα γίγνεσθαι, χωρίς καμιά διάκριση, χωρίς καμιά εκδήλωση ή μη εκδήλωση και ο οποίος αποτελεί το μισό του συνόλου.
Στην πραγματικότητα το Tao είναι αδιαίρετο, ανέκφραστο και ασύλληπτο. Διανοητικοποιείται, χάρη της μεταξύ των ανθρώπων επικοινωνίας και θεωρείται, όμως χάρη της μεταξύ των ανθρώπων επικοινωνίας και θεωρείται ότι διαιρείται στις δυό εμπεριεχόμενες σ' αυτό παγκόσμιες βασικές αρχικές δυνάμεις ή ενεργειακούς πόλους, το Yinn και το Yang, τους οποίους παραδεχόμαστε κι επιστημονικά και οι οποίοι παριστάνουν το αιώνιο πρωταρχικό άρρεν και το αντίστοιχο θήλυ, δηλαδή τις δυό πρώτες αρχές, η σχέση των οποίων μας δίνει την τρίτη αρχή, που είναι αυτό καθαυτό το Tao ο κύκλος της ζωής και του θανάτου όπως είναι τη κάθε στιγμή.
Πράγματι όπως αναφέρει ο Lao Tse στο εδάφιο 42 του Tao Te King:
Το ΤΑΟ είν ένα
κι όμως γέννησε τη δυαδικότητα,
τα δύο μετά γέννησαν την τριάδα
και έπειτα τα τρία , γέννησαν όλα όσα υπάρχουνε.
Όλα τα πράγματα σέρνουν πίσω τον ίσκιο τους,
κρατώντας τον Ήλιο στα μπράτσα τους,
με του ηλιόφωτου και της σκιάς τη σύμπλεξη
εμφανίζετ' η ισορροπία στον κόσμο.”
95 Αυτή η θέση των Κινέζων Ταοϊστών κοσμοθεωρητικών, σχετίζεται μ' εκείνη των αρχαίων Ελλήνων προσωκρατικών φιλοσόφων, του Ηρακλείτου, του Εμπεδοκλή, του Παρμενίδη κι ιδιαίτερα του Αναξαγόρα για τις “Πρώτες Αρχές” και για το “Νου”.
Απ' το συσχετισμό αυτό γίνεται φανερό ότι ο Έλληνας μελετητής της κινέζικης Ταοϊστικής ιατρικής, δεν αντιμετωπίσει στην αρχή ακατανόητες γιαυτόν φιλοσοφικές – κοσμοθεωρητικές έννοιες,εξαιτίας της φιλοσοφικής και πολιτιστικής προπαίδειας που έχει, σαν κληρονόμος του αρχαίου ελληνικού πνεύματος.
108 ΤΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΆ ΕΠΊΠΕΔΑ
Στον αέναο κύκλο των Κοσμικών μεταβολών καθορίζουμε ένα σημείο έναρξης, ώστε να συμπίπτει με την ομαλή εξέλιξη του κλίματος. Μ' αυτό τον τρόπο λοιπόν, προσδιορίζουμε σαν αρχή του κύκλου την Άνοιξη, η οποία αντιστοιχεί με τη γέννηση, με το πράσινο χρώμα, με το στοιχείο Ξύλο, με τον Άνεμο, με το Ήπαρ και με το Tsiue Yinn. Προχωρώντας δεξιόστροφα πάνω στην περιφέρεια του κύκλου συναντάμε διαδοχικά: τη θερμότητα του Καλοκαιριού, δηλαδή ο Chao Yinn ή Αυτοκρατορική φωτιά,στην οποία αντιστοιχεί η Καρδιά, την υγρασία του Κέντρου, δηλ. Το Tae Yinn στην οποία αντιστοιχεί ο Τριπλός θερμαστής, στη συνέχεια τη ξηρασία του Φθινοπώρου, δηλ. Το Yang Ming η οποία αντιστοιχεί στο Παχύ Έντερο και τέλος το κρύο του Χειμώνα, δηλ. το Tae Yang το οποίο αντιστοιχεί στην Ουροδόχο κύστη.
Απ' αυτή την περιγραφή βλέπουμε ότι στις αντιστοιχίες των έξι “ενεργειακών βημάτων” με τα όργανα ή τα σπλάχνα, όταν η ενέργεια έχει φύση Yinn αναφέρουμε το συμπαγές όργανο στο οποίο ανταποκρίνεται αυτή, ενώ όταν η ενέργεια είναι Yang, τότε παίρνουμε το κοίλο σπλάχνο στο οποίο αυτή η ενέργεια ανταποκρίνεται. (*)


120 κ3. ΟΙ ΠΈΝΤΕ ΚΙΝΉΣΕΙΣ
Με το όνομα “Πέντε κινήσεις” προσδιορίζεται το σύνολο των κινήσεων της Γης, του Μετάλλου, του Νερού, του Ξύλου, και της Φωτιάς.
Το θέμα το οποίο ερμηνεύουμε με τον όρο “Κίνηση”, περιέχει την ιδέα του αδιάκοπου κύκλου. Αυτό είναι κάτι το οποίο σαν έννοια δεν πρέπει να ξεχνάμε.
125 κ4 ΟΙ ΈΞΙ ΕΝΈΡΓΕΙΕΣ
Το θέμα “έξι ενέργειες” είναι ένα θέμα που χρησιμεύει στο προσδιορισμό του συνόλου του Ανέμου, της Θερμότητας, της Φωτιάς της Υγρασίας, της Ξηρασίας και του Κρύου.
143 κ5(...) ΈΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΈΝΤΕ ΚΙΝΉΣΕΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΈΞΙ ΕΝΕΡΓΕΙΏΝ (...) “...η ένωση των “Κορμών” και των “Κλάδων”, παρουσιάζει την ένωση των κινήσεων και των ενεργειών.
Κάθε έτος φέρει το όνομα ενός “Κορμού” κι ενός “Κλάδου”. Αυτό το σύνθετο όνομα αρκεί για να καθορίσει τη σύνθεση της ένωσης των κινήσεων και των ενεργειών του Έτους.