νΑ

Τα πόδια στην γη
στον ουρανό η ελπίδα
σάρκα- απόν πνεύμα
πνεύμα- απόν σάρκα

Κιάν η ελπίδα μου είναι ουρανός
η αγάπη μου γι αυτήν την γη
δέν παύει.
Απάνω σ αυτήν την γη
ο νους ανθεί

Συζητώ μαζί σου
-Ως πότε αυτή η εξορία//

δΈΝ ΕΊΜΑΙ ΕΓΏ
Ο Εχθρός Της Διανοίας ΣΟΥ
ΗΣΎΧΑΣΕ ΨΥΧΉ
ΣΟΥ ΤΆΖΩ ΤΟ ΑΊΜΑ ΜΟΥ!

Απ τους καταρράκτες στις όχθες
κανείς δε θα θυμάται
από πού περάσανε
αυτά τα ήσυχα νερά
βουή και χαλασμό σκορπίζοντας
σηκώνοντας τον αγιασμό του κόσμου.

Ξεκινώντας με θάρρος
απώλεια έβρισκα
φόβο και τρικυμία
μα μες την απέριττη ειρήνη των
χόρευαν όλα μας τα δεινά
μες τον μικρο εγκέφαλο μας
τους κόσμους χωρίσαμε

ξενίσαμε

Πλανήτες φλεγόμενους

ορεισαμε

Να ιδού
νοούμεθα
στις ατελείωτες μικρές καρδιές
των κυττάρων μας

ησύχασε ψυχή
αγάπη μου
μαζί μαυτην την άνοιξη
το μίσος χάθηκε
σένα ολόκληρο κόσμο!