ΠΟΝΟΣ

ΠΟΝΟΣ 2

«Και το νευρικό σύστημα επηρεάζεται,
και η αποδοχή απουσιάζει ολοσχερώς,
και τίποτα δεν επαναπαύει.
Τίποτα. Καμιά θέση, ούτε τρόπος, ούτε τόπος, ούτε προσευχή.
Μόνο πόνος, πόνος και μια οδυνηρή ανάγκη για απαλλαγή!
Πάρτε μού τον αυτόν τον πόνο! Απαλλάξτε με από αυτήν τη φριχτή αγωνία! Παναγία μου, Χριστέ μου, γιατροί και μάγοι, πάρτε μου τον πόνο! Όσιοι Μάρτυρες, Άγιοι, απαλλάξτε με πια!
Ααααχχχ!!! Είναι ο Θεός αυτός τώρα, των πάντων ανώτερος και σχίζει αμείλικτα τα σωθικά και τίποτα δεν τον κουνά, δεν τον διώχνει.
Μέχρις νεκρό απ’ τις αισθήσεις, ετούτο το κορμί να πέσει. Κι όλα μετά να ξεχαστούν για λίγο σε μια ησυχία απόκοσμη χωρίς κάποιο λόγο, χωρίς ένα σημάδι της προηγούμενης συμφοράς, μόνο ησυχία κι ένα φόβο μην τύχει και ξανάρθει.
Μα πού είναι τώρα; Σα να μην υπήρχε ποτέ. Ναι! Δεν υπάρχει, δεν είναι πουθενά. Έφυγε δίχως ένα σημάδι πίσω του να αφήσει! Σα να μην υπήρξε ποτέ!
Ελευθερία μου! Χαρά μου και ζωή μου!!!
Μα μην κουνηθώ και ξαναρχίσει. Τίποτε, ούτε να πιω ούτε να φάω.
Να μην εμφανιστεί, μέχρις να φύγει για πάντα απ’ το φτωχό μου το κορμί!
Μα κι αν είναι αυτός, ο ίδιος ο Θεός;
Όχι, δε θέλω να πιστέψω, πως τόσο άσπλαχνος ο ίδιος, αυτός της αγάπης και της ευσπλαχνίας ο Κύριος, είναι ο ίδιος ο αβάσταχτα φριχτός μου πόνος!......
Και μη με πείτε δειλό ή φυγόπονο, μην τύχει και οι ίδιοι εσείς δοκιμαστείτε και κάτω από το πυρωμένο σίδερο τούτης της ατελείωτης αγωνίας, βρεθείτε να σπαρταράτε, δίχως καμιά σωτηρία…
Κι αν κάποιος από σας αγέρωχα τον έχει προκαλέσει, εδώ να’ ρθει εμπρός μου να σταθεί, ίσια στα μάτια να με δει!
Μα να που τώρα πέρασε και πια δεν ξέρω πού’ ναι.
Ara 2010