Όπως τα θυμάμε

... Νηπιαγωγείον Καλλιθέας 1957...Συνέχεια από κάτω (Β')
... Ένα βράδυ για κάποιο λόγο πήγε μονάχος του στον θάλαμο κι εκεί είδε μια σκιά να περνά επάνω στην μεγάλη τζαμαρία ήταν ανθρώπινη και τεράστια τόσο που έφτανε μέχρις το ταβάνι. πανικόβλητος κοίταξέ τα φώτα κι έπειτα πίσω του, και ξανά την σκιά που λες και τον είδε να την κοιτά, με δυο δρασκελιές εξαφανίστηκε κατά μήκος του τοίχου!

.. Έμμηνε να κοιτά τις λάμπες, κρεμασμένες ακούνητες φώτιζαν καθαρά τον υπνοθάλαμο. Έξω ήταν απολυτό σκοτάδι , έσπαγε το κεφάλι του να καταλάβη από που προερχόταν που ήταν η πηγή της ύπαρξής της ο μόνος άνθρωπος που συνάντησε μπαίνοντας ήταν η κ, Μαρίτσα και το αινιγματικό της χαμόγελο πού άφησε φεύγοντας.
..Τη να πεις ήταν τόσο γλυκιά και καλοσυνάτη που για κανένα λόγο δεν μπορούσες να σκεφτείς για αυτήν κάτι κακό...

Η ΣΥΝΑΝΤΙΣΗ
..................................