γραμμα στον αγνωστο στρατιωτη!

( όπου αυτός, στο όνειρο μου παρουσιάστηκε, πανύψηλος ευθυτενής αγέρωχος)
,-εσύ με έκτισες, μου έδωσες όπλο και από τότε σε ότι κι αν έκαμα ήσουν παρών!
,στην διεκδίκηση, στον έρωτα , στην ζήλια στην απληστία,
,σε ότι έπραξα..
,σε ότι θέλησα..
ήσουν παρόν
μα δεν σε είδα ποτέ μες την ζωή, μονάχα στα όνειρά της
,όπως πριν , τότε που ξέπνοη η σάρκα ακούνητη έμμηνε ώρες στο παγωμένο κρεβάτι!
,μετά απ τον αβάσταχτο πόνο ήρθες, μου έδειξες τον δρόμο και εχάθεις!
,πέρασα απέναντι και συνάντησα τους στρατούς
,και τους αρνήθηκα,ότι έξυπνος εγώ,, με κανέναν δεν πήγα!

,με κανέναν! μα που πορεύομαι μόνος δίχως συντρόφους;
μέσα στην ασημένια ομίχλη ,του λευκού τοπίου,ολομόναχος!
,δίχως κανέναν πίσω, ούτε εμπρός μου...
(συνέχεια)

,σε είδα! σταθερά βαστούσες απ το χέρι ένα παιδί γυμνό
, με το ένα πόδι χάραξες την παγωμένη γη , στην άκρη της αβύσσου
,με μια κήλη γραμμή σημαδεψες πως να περάσω,πως να αποφύγω
των μαύρο ωκεανό ,ίσα στο βάθος όπου φαινόταν!
,μα πριν στην άβυσσο πέσω

μαζί μου δοκίμασες πρώτα αν με αντέχει η άκρια !
,παίρνοντας φόρα, ρίχτηκα στο κενό
και πάλεψα τους παγωμένους τυράννους
των φτερωτών μου συντρόφων, με την βακτηρία
,σταθερά κρατώντας στο χέρι, διαγράφοντας ένα τόξο
ουράνιο ,την μαύρη θάλασσα, άφησα πίσω!