mazi

μαζί και κοντά σε αυτό που θεωρείτε αμαρτία, χαμός, τέλος και δρόμος χωρείς επιστροφή!
δηλαδή μαζί σας ! διότι το τέλος κοντά! και ο άμισθος και να θέλει να φύγει δεν μπορεί!
μουσική , ποτό , φαγητό, προς την ώρα τώρα!
,ζώντας ποιεί τον άμπακο..γράφω!
τη περιμένει κάποιος από ένα σουρωμένο και έναν τρελό?
χμμμμ! μα την αλήθεια..μπα
,ντρέπομαι..όμως αυτή είναι η αλήθεια μου τώρα..τώρα ,,,

ήρθα να γράψω μόνο για σένα thespis την συνέχεια του ονείρου!
βλέπε λυπών ποιο κάτω τη γράφει η αλήθεια του ενυπνίου μου!

,βρέθηκα στη μέση μιας πεδιάδας ,ένας ποταμός την διέσχιζε
και ούτε μέρα ούτε νύχτα ήταν
περπάτησα και είδα μικρές εστίες , φωτιές, και ομάδες ανθρώπων
να κάθονται γύρο, όλοι με χλαίνες μακριές και κουκούλες σκεπασμένη
πλησίασα και ρώτησα
-φθάνει που πέρασες -μου είπε απ αυτούς , ένας
και ως έφτανε η ματιά μου , είδα πύργο ,ενετικό πέρα στο βάθος
,και βρέθηκα μέσα
σε δώμα μαζί με μια αγαθή οικογένεια μοιράστηκα την κλίνη
και έμαθα ότι θα πέραση ο έχων όλα αυτά , ο θεραπευτής
και βγήκα στην πόρτα να τον ευχαριστήσω!
,και ητο είδα. μικρός και φοβισμένος μπροστά μου
,ότι , εγώ πανύψηλος και άκρας δυνάμεως, από πολύ ψιλά των κοιτούσα!
φορούσε μαύρο μεταξένιο μανδύα με σιρίτι χρυσό στις δύο άκρες (εκεί όπου ενώνονταν) , και είδα ότι αυτόν τον ίδιο μανδύα, όλοι εκεί
οι γιατροί φορούσαν...
και βρέθηκα με τον ίδιο και εγώ ζωσμένος
, βρεθήκαμε στο ίδιο τραπέζι με θεραπευτές και με τους σοφούς τις ΚΙΝΑΣ
όμως οι τελευταίοι αποχώρησαν παίρνοντας τις ιερές γραφές μαζί τους
και λυπήθηκα!
,ένας απ τους θεραπευτές τότε, πλησιάζοντας, μου είπε ότι έχω αυτό
δείχνοντας στην καρδιά μου και είδα τότε  δράκο χρυσοκέντητο
,επάνω στον μαύρο μου μανδύα....
(συνέχεια)